ANNICK

(via Biblioklept)

Ik las enkel de eerste twee of drie zinnen. Dat liefde zoals de mazelen is. Dat we ze gehad moeten hebben.
Ik grinnikte.

Mijn moeder had weer eens een man in huis gehaald.
We zijn twee handen op een buik, zei ze.
We zijn tot over onze oren verliefd, zei ze.
Hij geeft me zijn dromen, zei ze.
Zij gaf hem haar alles.

Ik had de blik in zijn ogen gezien en ik vertelde haar erover, over die blik, en dat die niet veel goeds voorspelde. Ze geloofde me niet.
Ze zei dat ik jaloers was. Dat ik zelf zo’n man wou. Ze zei dat ik haar het geluk niet gunde.

Welk geluk? vroeg ik. Dat kleine geluk dat welgeteld drie minuten duurt?
Maar het duurt al drie maanden! zei ze. Met haar handen benadrukte ze het uitroepteken.
Wacht maar, zei ik.
We zullen het bewijzen, zei ze.
Kijk! Zei ik. Ik toonde haar de wind in de wolken. Zo zal hij verdwijnen, zei ik.
Het is niet waar, antwoordde ze. Hij zal blijven!

De latere details ken ik niet. Ik kwam er niet meer. Ik kon die man zijn blikken niet verdragen. Hoe hij mijn moeder, en zo voort, en zo voort.

Nog later telefoneerde ze me.
Dat ze hem en zijn kleren op de straat had gezet. Dat hij haar sofa voor zich alleen wou maar dat zij altijd in zijn buurt moest blijven. Dat ze, behalve voor het werk en voor de boodschappen op zaterdag, zonder hem het huis niet mocht verlaten. Dat ze altijd de reçu’s moest tonen. Dat hij naast haar bleef staan als ze met een vriendin telefoneerde. Dat hij grapte over de ketting en de vrouw in de keuken, maar dat hij het meende.

Nochtans, zei ze. De echte man bestaat, zei ze. De echte liefde ook.
Absoluut, antwoordde ik. En jawel, ik meende het.
Jaja, zei ze. Ergens is hij, zei ze. De echte, de enige, de ware.