Hij streelde haar wang, haar haren, zij schuifelde zacht met de voeten, friemelde met de vingers, keek hem aan, glimlachte verlegen. Hij nam haar gezicht in zijn beide handen, keek haar recht in de ogen, bleef kijken, zij keek terug, nog steeds met dezelfde glimlach. Plots schalde muziek. Ze schrokken allebei, hij sprong op, riep verrast ‘The Beatles!’ en liep naar het raam, wat gebeurde daar? Zij stond ook op, wachtte een minuut, nam haar handtas van de tafel en liep zacht naar de deur. Hij merkte niet dat ze er niet meer was, klapte in de handen en zong vrolijk mee.
Volkomen terecht, The Beatles, pfff, zwaar overschat.
interessant, Jan-Willem 🙂