Vroeger?
Hij danste en danste.
Met zijn springerige stijl had hij de helft van de dansvloer nodig. Hij deed dat nog goed ook; ritmisch, met zijn ganse lijf. En hij bleef maar doorgaan, springend, dansend, tot de ochtend.
Wat?
Hij zei het zelf:
‘Het knapte.’
‘Het knapte, het knapte, het knapte.’
En hij bleef het herhalen, tien keer per dag, soms vaker.
Daar is Mark weer.
Hij zegt: “Mijn naam is Koffieboon,” “Maar dat is een billenkletser,” zegt hij, en niemand lacht en Mark herhaalt: “Mijn naam is Koffieboon,” en nog eens, en nog en hij verheft zijn stem en zegt hij heeft een rivier, een rivier vol koffiebonen, zegt hij, en hij kletst zich alweer op de billen.
Mark zegt, Mark groet en ja, hij groet de paarden en de borderbloemen, hij groet de luchten, hij neemt een potlood en tekent een olifant in de wolken, twee, drie, en een leeuw en een vlinder en een arend en hij stijgt nog hoger: tot daar waar water in de lucht ijs wordt, Mark zegt dat de ijskristallen soms net boven de aardkorst zweven en ze zijn bijzonder zeldzaam en zo klein dat je ze niet, of bijna niet kunt zien, en toch, toch bedekken ze het mos en aaargh, we zijn in het Amazonegebied, en dan bij de watervallen, en dan bij de grootste bomen, en dan tussen de apen, en holala, “Mijn naam is Koffieboon,” herhaalt Mark, en niemand lacht en hij herhaalt en vraagt of hij dan de enige is zonder astma, hij zuigt zijn longen vol, zijn longen worden blauw van het vele, en van de hoogste lucht, en van de fracties beeld van de platanen, gesnoeid! werden ze, zodat het licht!” zegt Mark.
Afb via Biblioklept: Robert Louis Stevenson, To Any Reader.
“In dat ene boek – het verhaalt over een toekomst – was alles grijs en bestond de schoonheid van de wereld niet meer. Ter compensatie kon je jezelf er op een verblijf in een kamer trakteren, gedurende een uur of zo, je kon je in een stoel installeren, het licht ging uit, je was alleen in de kamer en op een groot scherm werd een natuurfilm geprojecteerd. Groene en blauwe beelden, doorspekt met koeien, leeuwen, vogels, spelende kinderen, bergen, oceanen, bomen, meren, Middellandse Zeegebieden – paradijzen op onze oude aarde die volgens dat boek niet meer bestonden – en Bach op de achtergrond, of andere muziek, naar keuze. Gelukkig maar dat het hier, in onze echte wereld, zo ver nog niet is gekomen en dat we onze Achtertuin maar hoeven in te lopen, om de schoonheid van de natuur te kunnen aanschouwen. Eiken, esdoorns, platanen, paddenstoelen en eekhoorns, paarden en schapen.”
(Mark)
– Een variant.
Mark zegt het is een walvis.
De stem in de luidspreker zegt dat Mark duidelijker moet zijn.
Mark zegt dat hij niet duidelijker kan en wil zijn.
De stem wordt metaal en dringt aan, benadrukt de regels en de reglementen en dat Mark zich daaraan moet houden.
Mark haalt de schouders op, herhaalt dat het een walvis is, vertelt dan toch iets meer en zegt dat die walvis een lange blauwe streep op zijn rug heeft.
De stem in de luidspreker wordt koud.
De maatschappij houdt niet van zulke dingen. Een walvis met een lange blauwe streep staat nergens beschreven dus Mark moet 1. duidelijker zijn in zijn beschrijving, zodat de walvis misschien toch nog binnen een reglement kan gerangschikt worden en 2. beter nog: zwijgen over de walvis, want de stem vermoedt dat de walvis niet binnen de reglementen zal passen en dat de walvis zelfs ronduit verboden is. De maatschappij moet streng zijn en de overtreders afstraffen.
Mark doet alsof hij niks gehoord heeft, beslist om een extra duit in het zakje te doen en met luide stem beschrijft hij nu ook de linten.
De stem slaat over. Haar klank doet pijn aan de oren. Ze verbiedt Mark om nog iets te zeggen.
Elk lint is vijftig meter breed, duizenden kilometers lang en wit. De walvis gebruikt de linten – hij is erg handig – en verbindt het Europese continent (Frankrijk, Portugal, Groot-Brittannië) met het Amerikaanse continent (Argentinië, Brazilië, de Verenigde Staten). Mark dreunt voort, vertelt over het materiaal en over de goedverlopende overspanning van de oceaan. De stem probeert Mark het zwijgen op te leggen en gebruikt extra metaalklank om dat te kunnen doen. Maar Mark geeft niet op en haalt er stevig tekenpapier, potloden en houtskool bij om uit te schrijven en te tekenen wat hij bedoelt.
Kort:
De stem flipt want ze haalt het niet van Mark.
(Sta me toe om spreektaal te gebruiken.)
De stem wordt onverstaanbaar.
(Sta me toe om eerst een kop koffie te halen)
De luidspreker valt uiteen. De stem sterft.
(Ik had gezegd dat ik het kort zou houden)
Mark stoot met zijn voeten even tegen de metalen resten van de luidspreker. Hij is erg voorzichtig want hij zou zich kunnen snijden en de overslaande stem (die nu dood is), zou besmettelijk kunnen zijn. Mark weet dat.
dd 14/4/2013
anderewoorden.be 