Sofie luisterde met plezier naar de verhalen van haar vriendinnen en was dankbaar voor het gezelschap. De miezerige regen van het eerste halfuur stoorde niet, ze genoten van het samenzijn en lachten hartelijk met de reusachtige ganzen op het kale veld en met de twee Jack Russels die, vanaf het erf van de grote boerderij diep in het Krinkelsteertje, luid keffend op hen kwamen toelopen om dan, na een krachtig ‘tsjjj, tsssjjj’ van Melissa, weer te verdwijnen. Ze hadden langer dan drie uur gewandeld en veel gelachen, maar Sofie vond het fijn dat ze weer thuis was.Ze haastte zich om haar dikke trui uit te trekken, zette een kop sterke koffie en keek zoekend rond. Ahaa, daar was het. Ze nam het, streelde het even, glimlachte en sloeg het open. Waar stond dat stukje ook weer?
Tag: hierachter
HART
En ze zei dat ze ook dit jaar veel te veel tomaten en dat ze niet wist wat ze ermee moest, tientallen kilo’s en kilo’s.
En dat haar man nog steeds de planten en de bloemen, heel veel, ja, ja, de overvloed, de rijkdom.
En ook dat ze heel de tijd thuis waren gebleven.
‘Niemand, niemand, we waren streng, erg streng,’ zei ze.
Maar ze hebben een grote tuin en een grote serre, en de kleinkinderen mochten in het zwembad en dan bleven zij binnen en keken ze, keken ze, en hun hart smolt en telkens wat tranen, ha ja, iedere keer, natuurlijk, wat wil je, die grote afstand, te groot, het niet mogen, het niet durven. Maar toch ook een glimlach, en blijdschap, want de luxe, de overdaad, het mooie weer, de lachende gezichten, het geluk, zo ver, maar toch zo dichtbij, ja, ook, ik kon dat goed voelen, zei ze.
MAXI
En de hond?
De hond twijfelt tussen miniMax en maxiMax en is zijn eigen vrolijke zelve, eeuwig goedgeluimd, lopend, spelend.
De hond twijfelt tussen miniMax en maxiMax en is zijn eigen vrolijke zelve, eeuwig goedgeluimd, lopend, spelend.
‘Apporte!’ roep ik en hij apporteert.
‘Zit!’ zeg ik en hij zit.
‘Af!’ zeg ik en hij duikt met zijn snuit in het gras, kijkt me afwachtend aan, wendt de blik af, kijkt me terug aan.
‘Kunnen we nu wat spelen?’ vraagt hij en ik zie zijn voorpoten ongeduldig bewegen.
Tien minuten later valt hij om. Baf. Uitgestrekt op zijn zij, diepste en rustigste adem, alsof morsdood, helemaal in dromenland, neuriënd, zuchtend. Af en toe ratelt zijn neus, snurkt hij?
EN MORGEN
Hij ratelde maar. Dat die moto al 45 jaar oud was maar dat hij hem telkens moeiteloos kon starten. Dat dat ding loodzwaar woog, maar dat hij, ja, want weet je, zei hij, wij zitten aan de kust maar tien kilometer verder beginnen de bergen en die moto is nog heel goed voor de haarspeldbochten, wel dertig kilometer aan een stuk, en weet je, zei hij nog eens, ik kan hem bergaf laten bollen zonder mijn remmen te gebruiken, ik rem af op de motor en mijn vrouwke port dan altijd in mijn zij want zij heeft dat niet graag, maar ik wel, lachte hij.
Maar ik word ouder, zei hij. Je zult dat zelf ook wel voelen. Onze belangrijkste bezigheid is nu babysitten, zei hij. En dat ze gisteren twee afspraken hadden maar de jongste kleinzoon was ziek en ze moesten plots op hem passen. We namen hem dan maar mee naar die afspraken, zei hij. Ja en je kent dat wel, iedereen dan ‘Oooo, maar kijk eens, is dat nu de kleinste,’ en je doet harten smelten en die kleine is heel stil en braaf geweest, ziek of niet, zei hij en dat alles goed gegaan was.
En vanavond moest hij een stand opbouwen. Ja, want de jeugd, zei hij. Wie zal dat over tien jaar doen, als wij het niet meer kunnen, of als we er niet meer zijn? vroeg hij. En de Willy is tien jaar ouder en die kan niet veel meer, maar hij geeft nog planken aan en kleinigheden, hulp is hulp en dan moet ik het niet alleen doen. Maar wie zal het van ons overnemen? Hahaha, zei hij. Ze zullen hun plan wel trekken zeker? vroeg hij.
Met de deur reeds in de hand zei hij nog dat we niet mogen klagen. Dat we content moeten zijn. Want onlangs, zijn beste vriend, tja, dat was erg. Maar die vriend heeft heel hard geleefd, zei hij. En dat het regende. Maar voor morgen wordt er mooi weer voorspeld. Dat is goed voor ons, want we moeten veel wandelen, mijn vrouw moet bewegen. Maar twintig kilometer wandelen, dat kunnen we niet hoor, zeven of tien is voldoende, dan zijn we uitgewandeld. Maar nu ben ik weg, zei hij, want ik blijf maar razen.
Zijn lachen, zijn woorden, ze klonken lang na.
IN TOMATENSAUS
Ze had ze met de hand gerold, eerst gemengd met een eidooier en met twee soorten broodkruim, gekookt en dan een lekkere tomatensaus gemaakt, en gewoon met aardappelen. De saus was bij het doorwarmen iet of wat aangebrand maar toch was het lekker, erg lekker.
Vandaag dus naar hartje Brussel en dat dat geen plezier zou zijn, zei ik haar.
Ik heb er tien jaar geleden ook vlot parking gevonden, zei ze.
Ja, ja, maar de tijden en het verkeer zijn veranderd, zei ik. Maar dat hoorde ze niet, ze schepte met volle aandacht de restjes van de maaltijd in een potje. Pas toen ze daar mee klaar was dacht ze eraan dat ze het niet eens zou kunnen opeten, dat ze zich zou moeten haasten, dom, dom want dat het evengoed telefonisch had gekund. En of ik het straks in de koelkast kon zetten, dan zou het overmorgen nog wel, denk je niet? vroeg ze.
