Maand: november 2016

NIEUWE REEKS: TUSSEN HEMEL EN AARDE – DE VERTAALOEFENING

saul-leiter-train

Dit is een oefening.
Vertaal:
‘De trein raast voorbij.’
Vertaal:
‘De trein raast eeuwig voorbij.’
En:
‘De trein raast onophoudelijk voorbij.’
Rust even.
Vertaal nu, heel eenvoudig:
‘De trein.’

Heb je de achtertuinen gezien? En de mensen die aan de spoorwegovergangen staan te wachten? Te voet, naast hun fiets of in hun auto? Of op hun moto of scooter?
Heb je de weiden gezien?
De koeien, de paarden? De bomen en hagen?
De elektriciteitspalen? De hekken, de straten?
De fietser die de trein probeerde in te halen?
De huizen, de veranda’s? Het begin van de stad, de drukte? De flatgebouwen, de graffiti? De trams, de autobussen?
Morgen opnieuw?
De vertaaloefening?
Het beeld van de trein?

(afb.: Saul Leiter, Train)
Link: Graffiti op wikipedia

 

BLAUWE

vaas-met-vijftien-zonnebloemen-van-gogh

‘Mijn brood verdienen. Huisje, tuintje, keukentje.’

‘Luxe? In beperkte mate. Een goed fornuis, een degelijke auto. Een warme trui in de winter. Een tuin met een badmintonnet.’

‘Mijn drie zonen goed en veilig zien opgroeien. Dat zij goede mensen worden. Dat zij gelukkig zijn.’

‘Neen. Rustig oud worden. Iedere dag met de hond gaan wandelen. Mijn zonen helpen als er bomen gesnoeid of gekapt moeten worden. Nog met de bijl kunnen werken.’

‘Los. Op de grootste weide van Londerzeel. De beek loopt erachter. Zeker vijfhonderd meter. Een enorm groen terrein. Daarnaast de restanten van de aardappelen. Nu toch. Het is het seizoen.’

‘Nee. Met kettingzaag en bijl. Zagen, klieven. Het gras maaien mag ook. Het hout stapelen. Een bloemenweide. Hortensia’s in de voortuin.’

‘Blauwe.’

‘Lezen. Een boek per week. Of twee. In een Stressless. Luxe, dus toch. Met warme sokken aan. Of in augustus, op het terras. Vijfentwintig graden en een goede tuinstoel. Of ik zeul de Stressless naar buiten, hahaha!’

‘Nee, geen wijn. Doe maar gewoon water. Levenssap, dat water.’

‘Dank je.’

‘Ja, de zonnebloemen van Van Gogh. Ja.’

‘Doe ik.’

Afb. : Vincent van Gogh, Vaas met vijftien zonnebloemen (Arles, augustus 1888)

Bewaren

EINDELOOS

156-betty

Dag mijnheer Macharis,

Bedankt voor uw brief. Het is fijn om weer wat vaker van u te horen. Het spijt me dat u ziek was. Ja, dat is uitputtend en ik hoop dat u zich snel helemaal de oude voelt. Als ik iets voor u kan doen, laat het me dan zeker weten.

Nee, de tabellen zijn thuiswerk.
Het is fijn dat ik het drukke verkeer niet hoef te trotseren, maar het is doodsaai om hier in mijn eentje en fulltime thuis te werken. Het is een eindeloze klus die in totaal ongeveer drie maanden zal duren. Ik zit tien tot twaalf uur per dag, zes dagen per week aan mijn werktafel en ik bijt me erdoor. Het vele zitten is niet gezond en mijn rug voelt dat. Maar om het uur neem ik een pauze van vijf minuten en strek ik mijn benen. ’s Ochtends en ’s middags doe ik wat rug- en buikspieroefeningen of loop ik over en weer naar de supermarkt. ’s Avonds, na het werk, neem ik een lange douche, maak ik wat te eten en vlij ik me in de sofa. En neen, lezen lukt me soms niet, omdat ik te moe ben. Maar vele avonden lukt het me wel. Ik heb ‘Milleniummensen’ van Ballard net uit, en ik moet zeggen dat dat confronterend was. Ik had nog niets van Ballard gelezen. Ik heb ook zijn ‘Keizerrijk van de zon’ en ‘Crash’ liggen. Ik begon al in beide te lezen, maar ik kon me niet aan de stijl aanpassen. Voorlopig liggen ze opzij en bewaar ik ze voor later. Nu lees ik Durkheim, ‘On Suicide’. Ik raakte nog niet verder dan de inleiding. Waarom ik het in het Engels lees, is me een raadsel.

Weet u wat ik graag opnieuw zou lezen? ‘L’éducation Sentimentale’, van Flaubert. Ik kwam de titel net tegen in de inleiding van ‘On Suicide’, en de herinnering aan dat boek deed me onmiddellijk glimlachen. Vorige keer leende ik het Flaubert-boekje in de bibliotheek, maar nu zal ik het me aanschaffen. Het mag op mijn fameuze ‘stapel van tien boeken’. Ik wil het fysiek altijd dicht bij mij hebben. Tenminste, dat verwacht ik, want misschien zal een tweede lezing niet zo fijn zijn als de eerste. Ik bestel het online, omdat het me door mijn veeleisende tabellenwerk niet lukt om naar de stad te rijden.

Veel groeten!

E.

Nummer 3 van 66 brieven

Afb.: Betty Reyniers, voor Merel en Mus.

Bewaren

OCHTEND NA OCHTEND

cape-cod-morning-hopper

VANZELF

en plots, My Dear, is het leven van een ongeziene schoonheid
(alsof het ooit anders was, u moest het enkel maar zien)
en is een bloem een bloem en tegelijkertijd is ze honderdduizend bomen
en is een vlieg als een lichtstraal en vliegt ze duizenden meter, maal honderd- of tweehonderdduizend.

En plots ligt de lucht
(in haar oneindige blauwe)
op haar kop en tolt en dolt ze, met ons
en toont ze dat ze beter en duizendmaal sterker is, dan wij

en toornt ze en wordt ze storm, en lichtflits, en laat ze de weiden verdrinken
en stuurt ze wind over wind en onder en langs en doorheen alle bomen en daken
en vlijt ze zich neer en ligt ze alweer
(in haar oneindige blauwe).
.

Men beweert, dat avondrood het einde, de dood zelfs betekent
maar toch is daar, telkens, de ochtend,
in glorie
(glorieus)
in schitter
en brengt ze haar lucht
(in haar oneindige blauwe)
en herbegint ze de dag, opnieuw en opnieuw.

(‘ochtend’ is, voor deze gelegenheid, vrouwelijk.
Etc.)

(Afb: Cape Cod Morning, 1950, Edward Hopper)

Bewaren

TUSSEN OVER DE BEEK EN HERBODIN – ERGENS

tussen-over-de-beek-en-horbodin

‘Vijftien kilometer.’
‘Nu al?’
‘Ja, vijftien.’
‘Erg veel groen nog, achter de huizen. Dat wist ik niet.’
‘Nee, ik ook niet. Ongelooflijk. Helemaal groen.’
‘Dit loopt dood denk ik.’
‘Nee, we kunnen erdoor.’
‘Maar er is geen spoor meer, enkel gras.’
‘Toch kunnen we erdoor.’
‘We hadden beter crossfietsen gekocht.’
‘Jaha, ’t is weer typisch. Net of we kunnen het ons niet laten.’
‘Ja, zo zou je denken. Zie je wel, we moeten terug.’
‘Ja.’
‘Waar zijn we nu?’
‘Weet ik niet. Ergens tussen Sint-Jozef en Malderen.’
‘Ja?’
‘Ja.’

‘Er is maar één kunst, leven!’ (Fernando Pessoa, ‘In een Londense pub’)

(Bart op de GSM-foto.)