Ze zegden, zegden
De schilder, schilder
Zo jong nog, nog
En kleine prenten, prenten
Wel mooi, mooi
En kleuren, kleuren
Maar later, later
Een hoofd, hoofd
Bomvol storing, storing
Ja, ja, zegden ze.
De schilder, schilder
Zo veel later, later
En ouder, ouder
De schilder, schilder
Ja, ja en
Zo, zo, zegden ze, ze
En artiesten, artiesten
Ja, ja en
Zo, zo, zegden ze, ze.
Maar, mijnheer Macharis, het leven is niet altijd eenvoudig, hahaha. De komende maanden moet ik aan de tabellen blijven werken. Tenzij ik beslis om deze eenzame job en dit eentonige bestaan tussen vier muren vaarwel te zeggen. Vakantie! Een rondreis? Of zee, zon en boeken?
Of keer ik terug naar dat witte dorp? Hoe heet het ook weer? Het is niet ver van de bewoonde wereld. Barcelona op tweehonderd kilometer? Ik herinner me de naam van het dorpje niet. Ik zal er later wel opkomen.
En daarna? Nog een week of twee thuis. Een tabellenloos leven leiden. Boodschappen doen zonder me te haasten. Een koffietje in De Palm. Een wandeling langs de Scheldedijken. Bornem. Sint-Amands.
Maar nu eerst: de tabellen, on and on, tot ik mijn beslissing neem. Zal ik die nemen? Kan ik die nemen?
Afb.: Pablo Picasso, The port at Cadaquès. Via Tony Hisgett op FlickR
Pablo Picasso, The Pigeons, Cannes, 1957.
Vijf duiven? Waarom?
Ik wil duivenmelker worden.
Hoe kom je daar bij?
Gewoon. Ik wil duivenmelker worden. Al lang. En nu zal ik dat doen. Ik wil met vijf duiven beginnen. Lid worden van een duivenvereniging. Er meer over lezen, veel meer. Er met de andere leden van de vereniging over praten. Aan wedstrijden deelnemen.
Is de duivensport niet duur?
Ja, dat kan. Maar ik heb geld. En ik begin met amper vijf duiven.
En een hok?
Ja. Ik koop dat, kant en klaar.
Bestaat dat dan?
Ja, natuurlijk.
Wat vindt jouw vrouw ervan?
Niks. Die zegt dat ik moet doen wat ik wil doen. Het is mijn leven, zegt ze.
En jij wilt duivenmelker worden.
Ja. Duivenmelker zal ik zijn.
Wie zeg je? Marco Borsato? Nee, die ken ik niet, is hij een Italiaan? Nee? Ja? Wat is het nu? Moet ik hem kennen? Waarom? Een zanger? Ja? Nee, ik ken hem echt niet maar ik ken geen operazangers hoor. Wat zeg je? Geen opera? Tja, dan ken ik hem ook niet. Ja, natuurlijk weet ik dat zeker. Wat bedoel je met gat in mijn cultuur? Omdat ik hem niet ken? Ja, dat zal dan wel. In welke taal zingt hij? O, in het Nederlands? Nee, echt niet, nee, ook niet de Borsatoradio, is dat erg? Ha ja, dat gat in mijn cultuur, tja, dat heb ik bij vele gelegenheden. Vlaamse quizprogramma’s, bijvoorbeeld. Mijn algemene kennis van Vlaams televisieland schiet tekort maar je zei het al, ik heb een gat in mijn cultuur, daar is niks aan te doen. Mag ik een spade lenen? Hoezo, waarom? Om dat gat op te vullen, natuurlijk. Ik zal wat aarde en meststoffen vermengen met een stuk of wat Borsatoliedjes en met Vlaamse televisiesterren, goed? Hoezo, je weet het niet? Ik zal het gat goed aanstampen hoor, zodat Borsato en zijn vrienden lekker dicht tegen elkaar kunnen liggen of staan of zitten en zodat ze dan gezellig samen kunnen zingen en een muziekje spelen, oké? Ze mogen helemaal zelf kiezen in welke taal en met welk instrument.
Pablo Picasso, The Old Guitarist, 1903.
anderewoorden.be 