Waar wit wit was, staan nu
een letter, een woord, een zin,
een gans alfabet, begot,
en een streep, en een punt,
enzovoort. Wit is er niet meer,
meer
nog, wit is echt zwart daar waar
wit geen wit meer kan zijn, enkel die
letters en zinnen en zingeving,
zogenaamd, begot, en ja, samengevat,
wit was wit en werd zwart, met
een punt, hier en daar, tot het eind.
Ja, ik ben springlevend.
Ik liep net nog door de supermarkt.
Ik reed met de auto.
Ik speelde met de hond.
Ik at zelf-geïmporteerde oesters.
Daarna begon het tellen. Tien, twintig, dertig, veertig, vijftig, zestig, zeventig, tachtig, negentig, honderd. Honderd minuten.
Meer dan anderhalf uur duurde het.
Het was een kijken.
Vijf zwaluwen, een zonsondergang, een plant die rode blaadjes moet krijgen, een rozelaar die gesnoeid mag worden, een jonge vlinderboom, een, een, een
Ik herbegon.
Tien, twintig, dertig, veertig
Ik voelde mijn keel, ze werd dichtgeknepen
Mijn ogen bewogen niet meer en mijn keel, mijn keel.
Ja, ik ben springlevend.
Ik liep net nog door de supermarkt.
Ik reed met de auto.
Ik at een stuk fruit en nog een.
Ik praatte met iemand.
Jaja, springlevend.
Maar ik zou naar binnen moeten gaan, naar boven, naar mijn kamer, en ik zou moeten schrijven en schrijven maar ik doe het niet. Ik blijf hier zitten en kijk naar het licht van de zon in de bomen. Het is een mooi schouwspel, als een golvende zee met veranderende tinten, groen in de plaats van blauw, en ze bewegen en rollen, het is een van de mooiere beelden en ik blijf waar ik ben, beter nog, ik sta op, recht mijn rug en stap een paar meter vooruit, kijk indringend naar dat schitterende schouwspel van dit licht en de duizenden soorten groen, ruisend, bewegend.
dd. 1972
Maar dat van die snee in mijn wenkbrauw is oud. De wonde is al lang genezen en het litteken is amper zichtbaar. Soms valt de flinterdunne lijn in mijn wenkbrauw me op en dan denk ik eraan dat niemand weet wat me echt overkwam. Een mens is gehaast, snelt door het leven en valt, baf!
Maar dat is niet belangrijk. Zulke dingen zijn nooit belangrijk. Zonnebloemen en zwaluwen, ja, zij wel. En de Noordpool en Siberië die branden. En de grote fabrikanten die eindeloze, zinloze en vooral verwoestende plastiek in plastiek in plastiek in plastiek verpakken. Dat dat anno 2019 nog altijd kàn en al te vaak zonder commentaar geslikt wordt, is een schande.
anderewoorden.be 