En de maan, flinterdun, amper zichtbaar, moe van de nacht.
En drie, acht, zeven is een juiste volgorde, of zes, twee, elf.
En de zon komt op, de zon gaat onder, de zon komt op. Zelfs van achter haar wolkendek zegt ze ‘Komaan joh’ en geeft ze ons een tik op de rug, ‘De dag,’ zegt ze, ‘de dag!’
en de hond heeft zich de plastic pot met de grote, zachtgroene klavers met roze bloemetjes toegeëigend. De potgrond ligt verspreid over de binnenkoer en de klavers zijn geen klavers meer. Maar holala, de kleuren!
en een vrouw klopt op het hoofd van haar man. ‘Jij. Hebt. Die. Ene. Klus. Nog. Altijd. Niet. Gedaan,’ dreunt ze.
Hij haalt zijn schouders op, zegt ‘Jaja ik zal het direct doen, ik ga eerst even naar buiten,’ en hij loopt de tuin in, ademt diep in en uit en bekijkt de rode fuchsia, ja, die moet uitgeplant, misschien best vlakbij de afsluiting? Hij wil wat goeie grond in de kruiwagen scheppen, waar is die ene spade ook weer? En misschien moet hij ook dadelijk maar die magnolia verzetten? Het is al avond maar de bijna volle maan geeft voldoende licht, hij kan nog een uur of wat, minstens
vleermuizen. Niet angstaanjagend, ze horen erbij, iedere laatzomeravond fladderend over de binnenkoer, geen idee waar ze naartoe vliegen, in het donker lijkt hun gefladder op dat van de zwaluwen maar de zwaluwen slapen, die rusten en bouwen aan hun energie voor hun levenslust, morgen, morgen.
er is veel roze, roze, zoals op dat verjaardagsfeestje van dat jonge meisje, in Berkeley, een huis vol roze geschenken en volk, volk, en roze moeders die de hele tijd zegden ‘soooo cute’ en ‘soooo nice’. De vloer, de muren, de tuin, de ganse lucht kleurden roze, het meisje zelf als eerste, helemaal, schoenen, sokken, jurk, tot en met de tip van haar neus, sooo beautiful.
een oudere man en een nog oudere hond lopen voorbij. De man groet ons niet, hij zit in de tunnel van zijn wandeling. Telkens om acht uur vertrekt hij, weer of geen weer. Zijn vrouw ligt nog in bed, ze voelt zich niet goed, zei ze, ze zei het ook gisteren. Straks, in de loop van de voormiddag, staat ze op en vraagt ze waarom de koffie niet goed smaakt, waarom hij geen verse gezet heeft.
‘De koffie wàs vers,’ antwoordt hij. Zij gromt dan binnensmonds en hij zegt dat hij met de hond naar buiten gaat.
‘Alweer?’ vraagt ze, trekt haar badjas wat dichter rond zich heen en verandert het televisiekanaal. Hij wist dat ze dat zou doen maar zegt er al honderd jaar niks meer over, hij gaat gewoonweg naar buiten, de tuin in, misschien ook de straat op, de hond heeft zijn beweging nodig, zegt hij, twintig, dertig keer op een dag.
anderewoorden.be 