‘Een roos is een roos,’ zei zij.
‘Een roos kan ook wit zijn,’ zei hij.
Ze glimlachten en keken elkaar onderzoekend in de ogen.
‘Wat denk je?’ vroeg hij.
‘Misschien,’ aarzelde zij.
‘Ja, misschien,’ vond ook hij.
‘Zouden we, zullen we?’ vroeg zij.
‘Willen we?’ vulde hij aan.
‘Ja, misschien,’ glimlachte zij.
‘Ja, misschien,’ echode hij.
‘Vast wel,’ zei zij.
Tag: roos
DE VLINDERS VAN NABOKOV, MISSCHIEN
Ze borduurde alleen maar vlinders. Alle kleuren. Hoe bonter, hoe liever. Grote steken, kleine steken, iedere vrije vierkante centimeter opgevuld met vlinders. Spreien, dekens, kussens, handdoeken, truien, lopers, zelfs een collectie wandtapijten, een keer zelfs schoenen.
Een vriendin vroeg haar om, als achtergrond, enkele zonnebloemen te borduren, maar dat wou ze niet. Ze was koppig en bleef uitsluitend vlinders borduren.
Tot de directeur van een grote kleuterschool haar vroeg om een reuzegrote speelmat te versieren. Dat ding moest de ganse vloer van de grote turnzaal bedekken. Er moesten natuurlijk vlinders op staan, zo veel mogelijk. Maar de directeur wou ook borduursels van ballen en hoepels, van rackets, poppen, treintjes en legoblokken, van speelgoedauto’s en schommels. En van boeken.
Ze begon de nieuwe onderwerpen te bestuderen. Keerde rackets, speelgoedstations en legoblokken als het ware binnenstebuiten om alles goed in zich op te nemen. Bij de boeken bleef ze hangen; er was een mooi boek, over een wolk en een rots, dat ze uiteindelijk uit het hoofd leerde, niet alleen woord na woord maar ook prent na prent en kleur na kleur. Na een jaar studiewerk begon ze eindelijk aan de speelmat. Nog twee jaar later was die helemaal klaar.
Wat ze gehoopt had gebeurde; de kinderen waren blij met het borduurwerk, probeerden de vlinders te vangen en te strelen, namen een bal, een pop of een trein vast en speelden dat het een lieve lust was. Ze lieten zich ook opslorpen door de boeken en wentelden zich in die mooie prenten van de wolk en de rots en van alle andere boeken. En als ze er even genoeg van hadden, dan keerden ze terug naar de vlinders, of naar de rackets, of naar de treintjes.
Ze was tevreden. Ze keek naar de speelmat en haar werk, naar de kinderen en hun plezier. Besliste dat, tijdens de mooie dagen, de speelmat buiten moest, en dat ze de betonnen speelplaats volledig moest bedekken.
Ondertussen heeft ze, voor een andere school, nog een tweede, veel grotere speelmat in de maak. Een derde staat op het programma. Daar zal ze ook horizonten, oceanen en zelfs zonnebloemen op borduren. Spreien, dekens, kussens doet ze niet meer. Af en toe nog een paar grote wandtapijten, en die voorziet ze uitsluitend van vlinders. Dat blijft.
ROOS
in zijn stem en in zijn gedragingen klinkt de splinterbom.
als hij aan het touwtje trekt (het touwtje is pastelroze) klinkt er een knal en ontstaat er een poel.
het roze van het touwtje is verdwenen, de armen en benen van een tiental kinderen is verdwenen, hun hersenen, hun ogen –
hijzelf is gevlucht.
in zijn handpalm nog altijd de afdruk van het roze touwtje.
in zijn hoofd de naklank van de bom.
in zijn ogen (jachtig, opgejaagd) het metaal en het bloed van de kinderen en van hun ouders en vrienden.
in zijn stem en in zijn gedragingen klinkt de splinterbom.
als hij aan het touwtje trekt (het touwtje is pastelroze) klinkt er een knal en ontstaat er een poel.
het roze van het touwtje is verdwenen, de armen en
16 april 2013.
illustratie: Eva Vanderstappen (voorbereidend werk voor Merel en Mus)
foto: Sodade.
tussenstappen van de tekst:
anderewoorden: 2006-2013
Merel en Mus:
“Maar Merel, waarom liggen die mensen op de grond?”
“Dat weet ik niet, Mus.”
“Slapen ze, Merel?”
“Nee Mus, ik denk niet dat ze slapen.”
“Maar wat doen ze dan, Merel?”
“Ik denk dat ze dood zijn, Mus.”
dd 16/4/2013
anderewoorden.be 