Maand: mei 2023

OF DE OCEAAN – ANNO 2050 (OF EERDER)

‘Weet je nog? Vroeger kon dat.’

‘Ja.’

‘Overal, waar we maar wilden. Vaak ook in het geniep in de vaart in Kapelle. Maar toen waren ze nog niet zo streng.’

‘Yep. Die ene zomer….’

‘Yes. Bloedheet, en we waren alleen.’

‘Goh. Ik mag daar niet aan terugdenken. Nu kan dat niet meer.’

‘Nee. Te vies. Overal. Of te weinig. Of helemaal niks mee’r. Of te zout. Of te proper. Of te weinig.’

‘Ja. Volledig bacterievrij, heet dat nu.’

‘Ja, en goed bewaakt. Honderden camera’s, overal.’

‘Yep. Of zouden we?’

‘Nee. Nergens. Het lukt gewoonweg nergens meer. Het is echt te vies of whatever.’

‘Heel jammer.’

‘Ja. En dan die tellingen. Een liter per hoofd per dag. Premies bij minder verbruik. Torenhoge boetes bij wat ze noemen overdrijving.’

‘Ja, alsof we dat zouden kunnen. Overdrijven. Wat een woord.’

‘Ja.’

‘Misschien in het oosten.’

‘Vergeet het.’

‘De oceaan?’

‘Vergeet het, zei ik. Continue patrouilles. Gevangenisstraffen.’

‘Oei. Oké.’

‘Kijken.’

‘Wat, kijken? ‘

‘Dat is het enige wat nog kan.’

NIET EENS EEN HALVE MINUUT (ANNO 2050)

Om de vijftien seconden klinkt een luide gong. Waarom dat zo is weet ik niet. Onmogelijk om aan dat kabaal te ontsnappen. Boinnnnnnng. Om de vijftien seconden.
Ondertussen hoor ik delen van een conversatie tussen twee lotgenoten Boinnnnnnng die zich in de andere hoek van de kamer bevinden. Zij staan vlakbij de enige deur. Als ze plots zouden willen vertrekken, dan lijkt de nabijheid van die deur een voordeel. De deur is op slot, maar toch.
Ik doe alsof ik hen niet zie of hoor, bestudeer nauwgezet Boinnnnnnng eerst mijn vingernagels, dan de poriën van de huid van mijn onderarmen, dan weer mijn vingernagels. Ik overweeg om, iedere keer de gong klinkt, een streep op de muur te trekken, vijf, tien, vijftien, honderd, duizend. Boinnnnnnng.
Juist, ik wou over hun conversatie vertellen.
De ene kamergenoot zei net tegen de andere dat hij iets gekocht heeft. Ik kon niet verstaan wat.
‘Duizend gouden munten voor drie minuten, en die drie minuten zijn niet eens loepzuiver, er zit Boinnnnnnng zoemen in.’
‘Hoezo, zoemen?’ vraagt de andere.
‘Ja. Het is nooit drie minuten lang helemaal niks. Om de prijs te drukken moest ik de zoom-optie aanvinken. Anders kan ik het niet betalen. En een enkele Boinnnnnnng niet lang genoeg. Drie minuten, volledig zonder gong. Dan neem ik dat zoemen er met plezier bij.’
‘Ja, maar zo is het geen totaal-ervaring,’ vindt de andere. ‘Het zou toch totaal moeten zijn. To-taal, he-le-maal niks. Door dat zoemen is het Boinnnnnnng geld. Je zal misschien met hoofdpijn terugkomen.’
‘Dat risico neem ik. Ik moet. Ik moet hier weg, alles moet even weg, ik wil me gedurende drie minuten afsluiten, dat kan nergens, door die gong, ik hou het niet Boinnnnnng.

MAX ANNO 2050 (OF EERDER)

Max Versie 2.0:

Verbeterde of nieuwe eigenschappen t.o.v. V.1.2:

– laadt vanzelf op bij daglicht.

– bediening via de app. Installatie standaard mogelijk op vijf telefoons. Kan via uw abonnement uitgebreid worden naar tien.

– echt, niet ruivend hondenhaar. Het kleurengamma ervan werd uitgebreid. Vijf lengten. Kleur en lengte bij uw bestelling te kiezen.

– mag wekelijks onder de douche. Wij raden onze verzorgingsproducten aan!

– herkent standaard maximaal vijf stemmen. Makkelijk instelbaar. Kan via de opties uitgebreid worden naar tien stemmen.

– herkent standaard maximaal dertig mensen. Kan via de opties uitgebreid worden naar vijftig.

– herkent standaard maximaal dertig andere huisdieren of dieren. Kan via de opties uitgebreid worden naar vijftig.

– blaft op commando, stopt met blaffen op commando.

– aantal en duur van de aaibeurten instelbaar.

– slaaptijd nacht onbeperkt instelbaar.

– slaaptijd dag onbeperkt instelbaar.

– apporteert als de beste, op commando.

– zindelijk zoals V.1.2, maar V.2.0 kan doen alsof hij plast.

– gromt kort of lang. Volledig instelbaar.

– extreme waakfunctie instelbaar.

– extreme aanvalsfunctie instelbaar.

KLEUREN ANNO 2050 (OF EERDER)

‘Ik kocht drie kleuren.’

‘O ja? Welke?’

‘Geel, groen en blauw. Het was moeilijk. Andere kleuren heb ik niet gevonden.’

‘Bedoel je dat het allemaal grijs?…..’

‘Ja. Maar jij mag af en toe naar mijn kleuren komen kijken.’

‘Dank je, maar dat kan ik niet betalen.’

‘Je mag gratis. Nog enkele andere mensen ook. Maar jullie mogen het niet voortvertellen, ik wil namelijk geen overrompeling.’

‘Gratis! Meen je dat? Zo vaak als ik wil?’

‘Laat ons zeggen, een keer per week.’

‘Maar dat is fantastisch! Dank je! Je hebt geen idee hoe erg ik de kleuren mis! Ik ben al dat wit en zwart en grijs kotsbeu! En de kleurententoonstellingen voor de grote massa worden zo zeldzaam!’

‘Ja. Vandaar. Ik had het eerder moeten doen. Maar ik heb lang moeten zoeken en bovendien waren ze erg duur.’

‘Hoeveel kost een kleur, misschien? Ik weet dat het moeilijk is om ze te vinden en dat ze veel kosten, maar hoeveel heb je moeten betalen?’

‘Per kleur een getal met vier nullen.’

‘Oei. Amai. Dat is heel veel. Mag ik dan zaterdag?’

‘Oké, tot dan.’

EEN ROTS, TWEE ROTSEN, DRIE

‘We zullen stErk moeten zijn,’ zei ze. ‘We zullen moeten wErken. En stevig met onze voeten op de grond blijven staan. Doorbijten en de moEd niet verliezen.’
‘Maar we zUllen,’ zei ze. ‘We zUllen het doen, we zullen dit kUnnen en dit tot een goed einde brengen,’ zei ze.
‘Alleen al voor de Liefde,’ zei ze. ‘De Liefde voor Elkaar, ja. Maar ook vanwege de Liefde voor het lEven. Voor het blauwe van de lucht, de adem. Voor het groene van het gras en van de bomen en planten. Voor de vogels, de dieren, de mensen. Die Liefde, Al die Liefde,’ zei ze.
‘Wij dOEn dit,’ zei ze.
Ze bleef aan het raam staan.

Ze zullen rotsen, raketten en bruggen bouwen. Ze zullen stappen, lopen, vliegen (tot ver voorbij Mars, en het zal een geslaagde vlucht zijn).
De rotsen die ze bouwen zullen ze op hun schouders kunnen dragen. Ze zijn sterk, immers. Sterk en lief, zoals in liefde, zoals in graag zien, het immense graag zien dat doordringt tot in het mooiste blauwe van de lucht, tot aan het bijzondere blauwe van de krachtige kustlijnen in Normandië – bij het goede licht – en tot diep in het nachtblauwe van van Gogh.
Ze zullen hun paden volgen en links, rechts, rechtdoor kiezen, maar het pad, hun pad, zal altijd het goede zijn. Met hier en daar een eik, een berk, een linde, een esdoorn. Met zwaluwen en roodborstjes. Met de eenvoudige kleuren van de viooltjes. En met de dandelions.

(Ook met dank aan Elbow)

GELUK ANNO 2050 (OF EERDER)

‘Online, natuurlijk,’ zei ze.

En dat het in een mooie verpakking was toegekomen.

Dat ze de doos voorzichtig had opengemaakt en de handleiding had gelezen.

‘Een keer kort op de groene knop duwen, zo eenvoudig is het,’ zei ze. En dat ze het dadelijk kon voelen.

Ze glunderde en zweeg.

‘Na verloop van tijd zal ik twee keer moeten duwen om hetzelfde resultaat te hebben,’ zei ze. ‘En na een jaar of zo drie keer. Maar het toestel zelf kan niet stuk, hoeft niet opgeladen te worden en zal nooit verslijten.’