Maand: maart 2021

Ik ben hem kwijt, echt.
Ik zocht overal. In de grote lade, in de bovenste kasten, achter de loszittende plint in de bijkeuken. Ook buiten; achter de onderste kromme tak van de grote eik, onder de haag, zelfs langs de zijde van de buren – ik kroop door het gat van de dode conifeer. Niks.
Hij zat niet achter het lege wijnrek in de kelder en ook niet achter de stapel isolatierollen op de zolder.
Nergens.
Gisteren liep ik wel drie keer door het steegje en keek ik nauwgezet achter en onder de enorme hortensia’s.
Niks.
Vanochtend vroeg ik het aan al de buren, maar die wisten het ook niet. Ze zagen hem al twee of drie dagen niet meer. Mia zei dat het haar ook al was opgevallen, dat het zo stil was.
‘Kom even binnen,’ zei ze. ‘Hij komt vandaag wel terug.’
‘Ik denk het niet,’ slikte ik.
‘Het is heel erg,’ zei Mia.
‘Bwa, het valt mee,’ zei ik.
‘Tuttut,’ zei ze en ze zette een grote schaal noga voor mijn neus.
‘Koffie ook?’ vroeg ze.
‘Doe maar thee,’ zei ik. ‘Van die goeie gemberthee, kan dat?’ vroeg ik.
Ze verdween in haar keuken. Ik keek even rond. Misschien had hij zich onder haar sofa verstopt? En had ik thuis al onder het bed gekeken? Of achter de wasmachine? Misschien zat hij daar? Of in de gangkast? Daar keek ik toch nog niet?
Mia bracht me mijn grote kop dampende thee.
‘Hier, meiske,’ zei ze.
Ik slikte nogmaals. De krop viel mee, vond ik.
‘Dank je,’ zei ik.

De wolk was een havik en achtervolgde haar. Ze sloeg linksaf, rechtsaf, nog eens rechtsaf, dook het Kattestraatje in en verstopte zich voor een halfuur in de verwilderde tuin van de notaris. Dan liep ze tot aan de beek, volgde, kwam in de Molenstraat en zette het op een lopen naar het wandelpad. Halverwege, in het kleine bos, zocht ze even beschutting en kwam ze enkele minuten op adem. Ze liep voort, ze wou naar de oude tramstatie.
Plots kwam daar Maria, de overbuurvrouw, op haar fiets uit de Kasteelstraat.
‘Maar schat, wat doe je?’ vroeg ze.
‘Ik moet naar de oude tramstatie,’ zei Evy.
‘Maar kind, die werd veertig jaar geleden afgebroken, dat weet jij toch?’
‘Huh?’ zei Evy. Ze keek verward in de richting van waar ze naartoe wou. Ze keek ook naar boven en zag de zachtroodkleurende havik.
‘Het is al laat, ik moet voort,’ zei ze. Ze zette het weer op een lopen in de richting van de tramstatie.
Ze voelde een vreemde shift in de tijd.
Het maakte haar duizelig en ze minderde vaart.
‘Wat is dit?’ vroeg ze zich af.
Ze liep de tramstatie in en verschool zich achter een kwakkele stapel paletten.

Nee, het past niet, want een kat is geen olifant en een sprinkhaan geen varken. Bovendien kun je bananen niet met achterwielen en citroenen niet met stambomen vergelijken.
Nee, echt.
Alle donder en bliksem ten spijt. Alle vallende sterren ten spijt.
En of er wel of niet water is op Mars; dat speelt to-taal geen rol.
En een deksel is geen vermenigvuldiging en een boom is geen libelle. Ivoor is geen rubber. Een borgtang geen soeplepel. Een huis geen vulpen. Een acht geen hittegolf.
Het past niet, het past niet. Vergeet het. Onmiddellijk. Nu.

Hij riep vanuit de woonkamer: ‘Schat, de auto staat nog buiten, zet jij hem in de garage?’
Ze wou net een pan in het afwaswater steken maar wachtte even en maakte met haar handen tekeningen in het sop.
Hij riep nog eens: ‘Schat?’
‘Ja?’ antwoordde ze.
‘Heb je me niet gehoord?’
‘Jawel,’ zei ze. Ze plofte de pan in het water.
Een kwartier later, ze haalde net het kleine wasgoed uit de droogtrommel, riep hij opnieuw.
‘Schat, vergeet je de auto niet?’
Ze slikte.
Ze haalde haar zijden sjaal van het droogrek, spande hem tussen haar twee handen, liep naar de woonkamer en ging achter haar vriend staan.
‘De auto?’ vroeg ze.
‘Ja, als je wilt, de sleutel ligt op zijn plaats,’ zei hij.
Ze spande de sjaal nog eens goed tussen haar handen.