Tag: schoonheid

VER

er ligt een waas op de ruiten en ze kan de lucht niet zien
ze moet naar buiten
naar het groener dan groene
en het blauwer dan blauwe
en de ijskristallen, ginds boven

ze wil dat ijs aanraken en het laten
vervliegen tussen haar handen
ze probeert het vast te houden
en pffffffffffff weg is het
naar hoger, naar blauwer dan het wit dat het was

ze vergeet de waas op de ruiten en keert
de blik naar binnen
zoekt groen, blauw, groener dan, blauwer dan
en de ijskristallen die versmelten met haar lichaam
tot ze ginds, ja, hoger en blauwer dan het wit dat het was

DE SCHIMMEL IS NORMAAL

249-bram-klein

Weet je wat ze deden en doen? Ze bedierven en bederven de schoonheid. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is, brachten ze lagen schimmel aan, soms tot vier lagen dik.
Zonder verpinken.
En ze zeggen dat dat normaal is. En ze zeggen dat dat het beste is. Ze zeggen dat er geen andere manier is.

Nu zitten wij hier, met al die schimmellagen.
Ik probeerde azijn, ik probeerde schuurmiddelen, ik probeerde bleekwater. Ik mengde azijn met citroen en met nog vanalles anders.
Niks hielp.
Ik kreeg de schimmel grotendeels weg, maar nooit helemaal. En zie, hij groeit en komt terug.

Ik schreef een brief.
Na anderhalve maand kreeg ik een antwoord. Daarin herhaalden ze wat ze tegen iedereen zeggen: dat de schimmel normaal is, dat hij niet schadelijk is, dat ik me geen zorgen hoef te maken en dat zij alles zelf goed in de gaten houden.

‘Geen zorgen,’ zegden ze.
Geen zorgen?

Ik wacht nu.
Tot de lente met haar nieuwe knoppen en bloemen. Tot de zomer met zijn hogere temperaturen.
Ik hoop dat de zomer en de zon de schimmels verjagen. Dat zij hen doodmaken, verbranden of verstikken. Dat de schimmels vanzelf doodgaan en dat de plaatsen waar zij groeiden terug bedekt worden. Met schoonheid.
Ik wacht. En ik hoop.

(ill.: Bram Brioen, voor Merel en Mus, reeks ‘De Berg’)

SCHOONHEID

en de liefde, de liefde

want drie kinderen op het dorpsplein
want een jongen met een skateboard
want een jonge vrouw op haar fiets
en de kleuren van de herfst
en een sneeuwtapijt
en het ochtendlicht
en het blauwe van de oceaan
wat later, een school vissen
wat later, een luchtballon
wat later, een regenboog
ergens een wandeling door het bos
ergens kinderen met windvliegers
ergens oleanders met vijf kleuren
elders een imposante waterval. We vliegen er vlakbij.
elders drie even imposante papegaaien
elders de kleinste witte borderbloemen
soms de geur van vers gemaaid gras
soms de glimlach van een baby
soms zijn handje
ergens een jongen aan de rand van het zwembad. Zijn voeten bungelen in het water. Hij kijkt naar zijn vrienden in het water, staat plots op, duikt het zwembad in en blijft even onder. Als een pijl schiet hij terug uit het water, met al zijn kracht, zo hoog als hij kan. De anderen zwemmen vlug naar de kant, klimmen uit het zwembad en doen het hem na. Het is een nieuw spel en ze spelen het gedurende meer dan een uur.

want een gloeiende horizon
want een eend met haar kleintjes
want een paddenpad
want vogelnesten
en een klas zingende kinderen
en dezelfde klas met hun pas geleerde letters en woorden
want een kop goede koffie
want de violen van Beethoven
want het blauwe van Van Gogh
want een tekening
en de kracht van wat leeft

Edgar Degas quatre danseuses
Afb. Edgar Degas, Quatre Danseuses