JEF OVER DE EMANCIPATIE VAN DE VROUW

“en ze zeggen dat de vrouwen geëmancipeerd zijn, maar gisteren zag ik een show met uitsluitend vrouwen, dertig of zo, allemaal halfnaakt, en in die show danste geen enkele man. Emancipatie? Mijn voeten.”
“Jef, sinds wanneer trek jij je de emancipatie van de vrouw aan?”
“Niet. Het viel gewoon op. Het is een opmerking, Nikki. Een van de vele. Maar ik heb liever niet dat alle vrouwen zich emanciperen hoor, want dan worden die shows minder mooi.”

MODDER / MUD

rambert

Ze struikelen. Allebei, over dezelfde tak en tegelijkertijd. Zoiets heb ik nog nooit gezien.

Ze liggen daar, nog altijd. Hun gezicht, hun handen, hun nette pak vol modder. Ze vielen synchroon. Ik denk dat ‘synchroon’ het goede woord is. Ha.
Kijk! Ze krabbelen recht! Nog altijd allebei synchroon! Dit is echt een goede vertoning! Ben ik in het theater? Is wat ik zie een moderne dans?
Ze bekijken zichzelf en elkaar en vloeken en roepen en tieren. Ze zijn kwaad. Ze zien het grappige ervan niet. Ik wel! Ik proest het uit!
Ze komen in mijn richting.
Hola!
De moddermannen, synchroon!
Ik lach nog eens en ben rap weg.
Ik kijk nog even om.
Ze proberen me te achtervolgen, synchroon. Ze strompelen, synchroon. Ik ben veel sneller dan zij! Ik ben al achter de hoek!

Afb. : Still uit Rambert, Mixed bill

DERTIEN EN EVENVEEL

 

een gifgroene politicus

water

een tweede gifgroene politicus

witte borderbloemen

een derde gifgroene politicus

de werkmannen uit de beschutte werkplaats

een vierde gifgroene politicus

lelijke Vlaamse gevels

een vijfde gifgroene politicus

onbetreden Zwitserse bergen

een zesde gifgroene politicus

papegaaien in Brazilië

een zevende

een kind, onbezoedeld

een achtste

het ware gevoel van vrijheid, rijdend op die twee wielen

een negende

een ochtendgloren. Dat ochtendgloren, die eerste dag na een lange, koude winter

een tiende

ergens, een klank

een elfde

ook nog normale. Het onschuldige idealisme

een twaalfde

Pina Bausch

een dertiende

het gewone leven

 

(Met dank aan een aantal mensen)