HET KAN VERKEREN

Gek. Ze maakten me gek. De aantallen, de hoeveelheden, de afmetingen! 5366, 9822, 3621, 10988, 527, 687, 13687, 9913! De cijfers en getallen vlogen door de lucht, meestal vliegensvlug, soms tergend langzaam.
Ik kon het niet meer verdragen, stond op en riep luid ‘GENOEG! GENOEG!’.

Het werd stil in de zaal.
Muisstil.

De frontman had zijn mond al open om een volgende afmeting of aantal te roepen, en bleef zo nog enkele seconden zitten. Ik besefte wat ik gedaan had en merkte dat iedereen me aangaapte. Ik wou in de grond zakken van schaamte, bleef in mezelf echter ‘GENOEG! GENOEG!’ herhalen en zakte niet in de grond, maar kromp ineen. Ik werd kleiner en kleiner. Centimeters. Ik werd een veldmuis! Een keer ik dat goed en wel besefte, liep ik bliksemsnel, zoals enkel een veldmuis dat kan, de zaal uit. Echt. Ik slalomde tussen de benen van de anderen, ik hoorde vrouwen gillen en mannen vloeken, een iemand vermorzelde me bijna maar ik was te snel, slalomde voort en kon door een openstaande kier ontsnappen, de gang door, recht naar buiten, de tuin in. Daar was ik veilig. Ik hoorde het tumult dat ik veroorzaakt had, een paar minuten later klonk de tot rust aanmanende stem van de frontman en niet veel later declameerde hij gewoon voort. ‘812, 7832, 6001, 15687,’ enzovoort. Ik kroop door de haag en verliet het domein tot ik ver genoeg was en niks meer hoorde. Ik kalmeerde en werd langzaamaan terug mens.