LIED TEGEN HET LICHT TE BEKIJKEN

HET BREIN
Het leest het ‘Lied tegen het Licht te bekijken’ van Een Dichter en er staat ‘Zo is hij eenzaam.’
Het brein denkt “Ik ben zelf niet eenzaam, ik ben het brein, ik ben bedrijvig en ik ken stilte noch eenzaamheid.”
Het denkt “Ik werk” en het voelt zijn draden en raders en het weet hoe het ene tandwiel het andere in gang zet, en hoe het zichzelf laat bewegen en in leven houdt.
“En ik weet het best,” denkt het.

Het rust zelden maar het beseft dat het zichzelf moet laten slapen. Het woelt, het radert nog na, het spant zijn draden, het bekijkt een voor een de tandwielen en de seconden van de voorbije dag, het weet dat het straks zijn ogen zal moeten sluiten en dat het, op de dromen na, leeg zal worden.
Het denkt aan de dromen.
Het is bang voor de nachtmerries.
“Maar ik ben het brein,” denkt het. “En dromen zijn dromen en ik ben de meester.”

Overdag leidt het de werkzaamheden van grote groepen arbeiders in goede banen. Het tekent ingenieuze plannen, het maakt ingewikkelde berekeningen en het controleert de resultaten twee keer, drie keer. Het denkt zelden aan iets anders en staat soms met de handen in het haar; zijn de berekeningen correct? Zullen de arbeiders geen fouten maken?

’s Avonds is het terug thuis.
Het lichaam zorgt voor voedsel en een vriend bezorgde hem het boek met de gedichten.
Het brein leest nog het ‘Lied tegen het Licht te bekijken’ van Een Dichter en er staat ‘Zo is hij eenzaam.’
“Ik ben zelf niet eenzaam,” denkt het brein weer.

Het gaat slapen, het lichaam sluit de ogen maar het brein dreunt nog de regels, dan drijft het terug naar de berekeningen van de dag, het woelt, het weet dat het lichaam de ogen gesloten moet houden en dat alles moet rusten, dat het moet rusten.