LINKS LINKS

En later?
Later wordt het stiller, omdat Jef minder en minder goed hoort. En het wordt donkerder, omdat zijn zicht achteruitgaat. En de wereld wordt kleiner, want Jef krijgt minder bezoek en hij kijkt minder naar het journaal.
‘Het kan me allemaal zo niet meer schelen,’ zegt hij.
Hij schuifelt met zijn voeten, heen en weer, heen en weer. Hij gebaart naar de verpleegster maar ze ziet hem niet. Hij klopt met de hand op een rolstoelwiel, ze ziet hem nog altijd niet. Hij verheft zijn stem, maar dat lukt niet zo goed. Ze loopt hem voorbij. Hij schuifelt nog eens met zijn voeten.

De dokter zegt dat Jef moet opletten met zijn longen en dat een onderzoek
‘Jaja,’ zegt Jef, en hij wuift het onderzoek weg.
‘Jef, je moet,’ zegt de dokter, ‘Want anders zal het erger en erger worden.’
‘Jaja,’ zegt Jef en hij gebaart naar de verpleegster, maar ze ziet het niet.
‘En ik schrijf je nieuwe medicijnen voor.’
‘Jaja,’ wuift Jef.
Nu komt de verpleegster bij hem.
‘Een pilletje hier en een pilletje daar, hé Jef,’ zegt ze.
‘Ja, maar mijn pantoffels!!’ zegt hij. ‘Ik heb u geroepen maar ge hebt dat niet gehoord of gezien!’
‘Ha nee hé Jef, ik was bezig,’ zegt ze. ‘Wat is er met die pantoffels?’ Ze kijkt en ziet links rechts en rechts links.
‘O, Jef toch,’ zegt ze.

De volgende dag schuifelt Jef weer met zijn voeten, heen en weer. Het is een andere verpleegster en hij gebaart en ze knikt en twee minuten later staat ze bij hem.
‘Jij bent een goede verpleegster.’
‘Ik ben geen verpleegster hoor,’ zegt ze.
‘Toch ben je een goeie,’ zegt hij.
Ze zet rechts rechts en links links, steekt de pantoffels aan zijn voeten en heft zijn voeten op de treden van de rolstoel.
‘Hoe doe je dat toch?’ vraagt ze.
‘Tja,’ zegt Jef.
‘Kom hier,’ zegt ze. Ze legt haar koele hand eerst op zijn hand, dan tegen zijn wang. Een wereld gaat open voor Jef.
‘Je hebt goede handen,’ zegt hij. Hij sluit de ogen en droomt weg.
‘Jef, je moet dadelijk eten,’ zegt ze. ‘Hier, eerst dit pilletje,’ zegt ze.
‘Ach,’ zegt Jef. ‘Ach, Ach,’ herhaalt hij.