EN WAT WE NOG HEBBEN

En zo.
Wordt gepropt.
In een vierkant:
De schoonheid.
De kleuren: geel rood roze groen blauw oranje oker het mooie taupe maar ook gebroken wit, fuchsia, donkergroen, nachtblauw en daarnaast de anjers en rozen en fresia’s en oleanders en de beukenhagen naast de notelaars en de essen en eiken. Vlakbij enkele springkastelen voor de kinderen en de pantoffels die ze zelf kozen en en en de langstdurende pyjamadagen in zachte sofa’s of in grote, warme tuinen met veelkleurige ballen en voor de groten heerlijke maaltijden en alle mogelijke vriendschappen en zomerse dagen en nachten met silhouetten van hoge bomen en de fonkelende sterren er vlak boven. En mix al de kleuren, kastelen en dagen met vijfenvijftig struiken van ieder vijfenvijftig margrieten (ze sterven uit maar voorlopig nog niet) en zeldzame vlinders in november of die van Nabokov, op papier. En mix voort met de boeken (het volledige proza van Poe, het Beginners van Carver en en en, en gedichten van Pavese en rode stenen en nog meer warme boeken of lachend of lief, naast een handwerk van draden en spelden van vissen en zeepaardjes, van naaisters en bakkers, van wegenwerkers en kraanmannen, van ballerina’s, toneelmeesters, vrachtwagenchauffeurs en vroedvrouwen.
Prop het leven en de hollende mensen en alles wat ze kunnen en liefhebben maar prop ook wat ze voelen nog, soms, als de haast weer voorbij lijkt, voor even.
Plus giraffen en tijgers en leeuwen plus alle katten en cavia’s en honden en al het gezelschap dat we willen, van dieren, van mensen, naast stiltes, naast niets.
En wat we nog hebben, al de joelende kinderen, al de bevende ouderen en ze lezen nog boeken of ze luisteren naar schlagers en mompelen mee maar ze zijn blij en gelukkig, nog even. En jongen en ouden kleuren de prenten, binnen en buiten de randen, voor altijd en graag, levenslustig, en helemaal gratis.