Hij proefde van de macht.
“Mmmm. Lekker.”
“Eet er maar niet te veel van.”
“Maar nee. Ik eet met mondjesmaat.”
“Ik vind toch dat je overdrijft.”
“Overdrijven? Ik? Vind je dat echt?”
“Ja.”
“Oké. Ik zal wat beter opletten.”
“Maar je bent weer bezig.”
“Wat?”
“Met schrokken.”
“Mja, het is lekker. Maar je hebt gelijk. Ik moet rustiger eten.”
“Ja, en veel minder. Straks heb je weer krampen.”
“Ja, juist. Maar ik kan er niet aan weerstaan. En er is zo veel. Ik zie haar overal.”
“Je kunt haar niet helemaal naar binnen schrokken.”
“Nee? Maar het is zo lekker!”
“Je zult braken van het te vele. Misschien krijg je wel een vergiftiging. Het is genoeg geweest. Je moet haar laten liggen.”
“Maar ze is verschrikkelijk lekker.”
“Je moet er echt mee stoppen.”
“Nog een paar stukjes. Morgen lukt het misschien. Ja, morgen zal ik stoppen.”
(Waterlelies als tegengewicht)
anderewoorden.be 