Betover toch de blauwte.
Zeg haar dat ze onder geen enkel beding mag verdwijnen onder het grijze van de wolken, onder het grijze van de muren in onze straten.
Verzeker haar van haar enorme kracht en waarde, help haar en versterk haar, sterker nog, sterkst, zodat ze eeuwig mag en kan blijven, zodat ze, krachtiger en groter dan al het andere, haar blauwe deken kan blijven gooien over mens en dier, over huis en tuin, over bos en wei.
Neem een toverstaf en roep alle engelen en feeën.
Betover, samen met hen, de onmetelijke blauwte zodat ze echt en waarachtig en eeuwigdurend absoluut onmetelijk en titanium-sterk kan worden.
Vraag aan die engelen en feeën om de blauwte eeuwig te bewaken en te bewaren, zodat zij nooit een vierkante centimeter van haar eigenheid zal verliezen.
Betover haar, die blauwte, zodat ze wegebt noch verdwijnt, zodat ze bij mij en bij ieder ander op het netvlies gegrift staat, plus in de echte wereld tot over de horizonten reikt en – onvergetelijk – blijft.
(Vrij naar een woord, een zin uit ‘Jong Stel’, Arthur Rimbaud, Vertaling dr Paul Claes)
anderewoorden.be 