MIX

Nee we waren niet thuis we moesten naar Mechelen het was daar een chaos want al die verbouwingen maar we vonden toch een goeie parkeerplaats weliswaar in een modderpoel maar nu overdrijf ik wat.
De switch met de collega verliep makkelijk en het was fijn om elkaar terug te zien.
Het hotel was ooit een zwembad en je kon je als je dat wou nog omkleden in een van de oude kleedhokjes hahaha en de lunch bestond uit Nederland-achtige broodjes maar die waren lekker en de vergadering duurde eindeloos lang maar we kregen ieder een tafel en stoel en een mini-blocnote en koffie of frisdrank en een duidelijk scherm. Daarna waren er nog glaasjes cava maar niet te veel en niet te lang en de hapjes waren wel talrijk dus iedereen at want we wisten niet dat het op z’n ollands zou zijn en niet op z’n vloms.
En dan reden we weer weg uit de modderpoel.
En plots was er dat beeld of was het een droom van dat hele kleine mannetje dat aan een paar grote meneren in strak pak een voor een vroeg ‘Wat doet u zoal, meneer?’ en het probleem was dat hij dat binnen de twee minuten aan wel vijftien van die meneren in strak pak vroeg en dat ze hem stuk voor stuk een antwoord gaven maar het was een kakofonie. Ze hoorden zichzelf niet meer en praatten dan maar wat luider en nog luider en eentje begon zijn levensbezigheden en prestaties uit volle borst te roepen en de anderen deden mee want ze wilden gehoord worden, GEHOORD.
Het hele kleine mannetje keek toe vanaf de zijlijn en gniffelde hihihi en onderbrak helemaal niemand maar deed ook geen moeite om naar hun luide stemmen te luisteren.
Plots gaf een van de meneren die gehoord, gehoord wilden worden een flinke klap aan een van de andere meneren, ferm op zijn neus en dat was het startschot van een grote vechtpartij met als resultaat veel bloedneuzen en blauwe ogen en zelfs een gebroken arm
of drie.
Het hele kleine mannetje had genoeg gezien, verliet zijn zijlijn en liep voorbij de kleedhokjes naar de voorkant van het gebouw en dan naar buiten en links kon hij een hamburger kopen, wist hij.