GANS

Maar, zei de Walter, je moet een madelief nemen en je moet de bloemblaadjes tellend plukken, een, twee, drie maar je moet er eerst aan ruiken en als het al te laat is dan herbegin je met een andere madelief, je ruikt, je plukt, je telt, een, twee, drie, vier en je houdt je gedachten bij het tellen en bij de bloemen en je onthoudt de geur in jouw neus en daarna vlij je je neer in het malse gras en je sluit de ogen en als je ze weer opent dan zie je de blauwer dan blauwe lucht en je ziet de zon in al haar glorie en je ziet het licht dat zij werpt op de ganse natuur en je eigent je die toe en je klopt met je hand op je hart en je zegt en herhaalt dat ‘gans’ wel degelijk het juiste woord is en je sluit de ogen en je dommelt in en plots droom je en het is een mooie droom maar je zal hem niet vertellen en je kijkt naar de maan, die is vol en ze werpt een nieuw licht en naast de maan staan miljoenen sterren en je kunt het niet geloven en je ziet het licht en het duister en het licht en het duister en ‘o, wacht,’ zeg je en je begint ze te tellen, een, twee, drie, vier en je herbegint, een, twee, drie, vier en je valt opnieuw in slaap en je droomt een volgende droom maar ook die vertel je niet en als je wakker wordt is het ochtend en daar is ze weer, zij, die van het licht, in al haar glorie en ze verandert de kleuren, ze kan toveren, niet? en ze stijgt en verandert de schaduw en ze verandert de kleuren van de bomen en van de bloemen en je kijkt –
verwonderd –
zei de Walter.