WE FOTOGRAFEREN ER OP LOS

En wij, in ons West-Europaatje:
– we boeken lastminutes
– we eten mosselen
– we vertrekken naar Eurodisney
– we reizen naar Rome
– we kijken naar NCIS
– we kijken, zelfs, naar De Kampioenen – ik respecteer hun hoofdletters
– we lezen wat gedichten
– we lezen wat boeken en tijdschriften en kranten en Feelings en Flairs etc
– we gaan naar concerten
– we werken in onze tuinen, soms is dat millimeterwerk, echt en echt waar
– we ontdekken een nieuw bier van brouwerij Palm, dat is ook echt en echt waar, iets zoals nen Duvel maar de naam weet ik al niet meer en hoe het proeft zal ik zelf nooit weten. Het bestaat echt en echt waar nog maar een maand.
– we voegen er aan toe dat ze bij Den Duvel niet kunnen volgen, Amerika, natuurlijk, maar nu zijn ze ook bezig in China, echt waar, en ze moeten zelfs in ’t weekend werken, lossen, laden, dispatching hier en dispatching daar
– we fotograferen er op los. Bloemen, dieren, planten, mensen, stranden, zandkorrels, bordenvol Thaïlandscampi, goeie of niet
– we fotograferen er nog wat meer op los
– we gaan op wandel. We ontdekken van alles, echt heel schoon, ’t was een plezier om daar te zijn en we gaan zeker terug, terug te voet of misschien toch maar met de auto
– we zeggen we doen niks
– we nemen onze telefoon
en dan niks meer.
De wereld ontploft vanwege een stel dommeriken met rode telefoons en rode drukknopen en gedroomde brede schouders en ‘ik, ik, ik’ in hun vaandel, allerhoogst.