IK

En ik is niet altijd ik, ik is vaak een andere hij of zij die beweert dat hij ik is. Die ik zegt dan ‘ik’ en lacht eens in zijn of haar of mijn vuistje, zegt nog eens ‘ik’ en ratelt voort in zijn of haar of mijn verhaal, en geeft er nog een draai aan.
‘Ik voel me goed,’ zegt die ik, en hij zegt dat hij ook iemand anders zou kunnen zijn maar verkiest ik en zet hem eens op zijn kop en laat hem een half uur door de moerassen dwalen, of over de huizen vliegen, of water uit de Oosterschelde scheppen. Hij zegt dat ik alles kan, alles kan doen, alles kan denken, alles kan zeggen.
‘Alles wat ik wil,’ zegt hij. Of zij. Of ik. Of een dode. Of een nog niet geborene.
Hij loopt eens tot aan de grote Linde en vraagt zich af of die voldoende te drinken heeft.
‘Het is immers heet, en het wordt nog heter,’ zeg ik, zegt hij. ‘Ik kan hem in mijn rugzak steken en hem naar een betere plaats verhuizen,’ zeg ik, zegt zij. ‘En die hortensia’s staan in volle zon, wacht, ik zal die in mijn binnenzak steken en in de schaduw planten,’ zeg ik, zeg ik.
‘Maar eerst een kop koffie,’ zeg ik. ‘En dan zal ik met mijn matras over de huizen vliegen en kijken wie er wakker is, het is een goed uur, waarom slaapt de wereld zo lang?’ vraag ik, hij, zij.

Voor JWL, voor MB/MP, voor DV.