Ik hou
HOU
van mijn kalkoenen, zei hij, en van mijn ezels en
fazanten en van mijn kippen en hanen en van mijn
paard en de hond en de drie poezen.
En ik hoop
HOOP,
zei hij, dat ze deze crisis overleven en dat we ooit
OOIT
terug samen
SAMEN
in de wei kunnen zitten, tussen de duizenden
madelieven en klavers en paardenbloemen en dat we
de wolken weer zullen tellen en de eenden in de beek
of de overvliegende ganzen en eksters en kraaien en
een zeldzame buizerd of meer.
Ik hoop
HOOP,
zei hij, dat ze dan weer op het erf kunnen scharrelen
en dat we allemaal samen
SAMEN
terug leven
LEVEN,
leven
LEVEN,
zei hij, zoals indertijd.
Tag: gesprekken
VERVOEGING
Ook ik geef niet om rijm, noch om ritme. Enkel om wat kleur, om de blauwe lucht, om een bos in het mooiste seizoen en om een stel lachende ogen.
En ach, jij maalt, hij maalt, wij malen, jullie malen, dees en gene malen er niet om, immers, de dag van vandaag zijn heel andere dingen van tel.
Dus ja, tja, pfff, nee.
Of hier nu dichterlijk rijmende woorden of korte of lange cijfers of letters of blanco’s staan,
jij maalt, dees en gene malen echt niet om rijm of om ritme, of om gedichten. Heel misschien wat om kleur, om de blauwe lucht, om de volle maan,
om een hond of een baby of om een populaire foto ervan, dat, tja, zo gaat dat, nietwaar, de dag van vandaag?
NAAR BARCELONA, MISSCHIEN?
Hij kon niks meer
zeggen
zijn keel zat dicht,
hij stuurde me
enkel
een lange reeks smileys,
1 van iedere soort tot en met de
rode.
Een week later zag ik hem
weer,
hij haalde de schouders op en
wees
met beide wijsvingers naar zijn
opeengeperste
lippen.
Hij schudde daarop zijn zakken
leeg en haalde nog eens de
schouders op. Hij
draaide
met de ogen alsof hij wou
zeggen
dat hij het
beu
was
maar plots veranderden zijn gezicht,
zijn ogen, zijn lippen en kreeg
ik
een geweldige glimlach
inclusief
twinkelingen en witte tanden.
Hij begon een vrolijk deuntje te
fluiten,
zwaaide juichend met beide handen
en danste de straat in –
weg.
