Maar ik raak niks aan, mijnheer Macharis. Ik hou mijn handen thuis. Geen Sontag, geen Pavese, geen Rimbaud, zelfs geen Borges. Ze lijken van vuur. Zou ik mijn vingers verbranden, mijnheer Macharis? Nietzsche? Ook niet. Plato? Ook niet. Niks, helemaal niks. Net of, of, of ik durf niet, of ik stel het uit, of ik schuif het voor me uit en net of ik ben bang voor wat de lectuur van enkele pagina’s van de grote namen zal bewerkstelligen, en ik wil niet dat er iets bewerkstelligd wordt, en ik wil niet dat ik mijn vingers, of mijn hersencellen verbrand. Of misschien staken mijn hersenen?
Maar wel: Ik lees de laatste, of een van de laatste, van Auster en ik wacht tot hij me meeneemt maar kijk, hij doet het niet, het lukt hem niet, misschien komt het nog, ik ben benieuwd. Voor het overige keek ik naar de golven en gisteren keek ik naar de bomen (‘Zij zijn nog een derde’) en naar de blauwe lucht en naar wat overvliegt; vogels, vliegtuigen, sterren, tractoren, restanten van maïs, vallende bladeren, stof bij hoogzon, bijna-droge lakens, ander pluimvee, ja, zoals de eenden van madame Carine, en ook oesters, soeptassen, oleanders, rozen, hortensia’s in buitenaardse maten, volle manen, heuvelwegels waar geen enkele auto op passeert, het huis van madame Paris, en dan, de jeugd op de fiets, nieuwe asfaltlagen, zuchtende honden. Een rijkdom, ik zeg het u, een rijkdom is het, hij vliegt voorbij, alles vliegt voorbij en ik verbrand me er niet aan.
(de bomen, saldo een derde, gsm-foto)
anderewoorden.be 