“Nee hoor, man. Ik ben tijd maar ik kan geen piramide tevoorschijn toveren. Ik kan samen met jou wachten en als de piramide toch terug verschijnt, dan moet je de ingang zelf vinden en dan moet je beslissen of je wilt binnen gaan, of niet.”
“Natuurlijk wil ik binnen gaan,” zei de man. “Voor de rijkdommen.”
“Je twijfelt niet?” vroeg tijd.
“Nee, tijd. Ik twijfel niet. Het is mijn piramide, nu is ze onzichtbaar maar ze bevindt zich in mijn huis van tijd. Ik krijg haar terug en ik zal de ingang vinden. Binnenkort houd ik de rijkdommen in mijn handen.”
“Goed, zoals je verkiest,” zei tijd en tijd verdween.
De man nestelde zich in de sofa.
Hij wachtte op de piramide.
Hij wachtte.
Het was echter de koker die weer verscheen en nu was zowel de linker- als de rechterzijde van de koker volledig gevuld met water. Er was geen sprake meer van aloë veras in een van de helften. Er was ook geen sprake meer van goudvissen. In de plaats verschenen drie haaien en ze groeiden ogenblikkelijk tot enorme exemplaren. Dat kon perfect – dit was immers de haaienkoker in het huis van tijd, met een voordeur en hoeken en kanten en natuurlijk ook met muren.
anderewoorden.be 