Kamer drieëndertig.
Tijd had de sofa ingepalmd.
Tijd rustte, tijd droomde over de gebeurtenissen in kamers zeven, acht, zeventien en twintig.
De man kwam in de sofa zitten, niet wetende dat tijd die al had ingepalmd.
Tijd liet begaan en zei niets. Hij bekeek de man.
De man rustte even, stond dan op en liep tot op de plaats waar eerst de piramide stond. De man ging terug zitten en zei luidop dat hij wou dat hij een boek had.
De man viel in slaap. Ook hij droomde, maar we weten niet wat. Misschien weet tijd dat?
Tijd stond op, spreidde een deken over de man, legde wat boeken op de vensterbank, hing een levensgroot schilderij van een panorama met Redwoods aan de grootste muur en verliet het huis van tijd.
De man sliep en werd, na verloop van tijd (een uur? Twee uur? Wie zal het zeggen?) in de kamer van de Redwood bomen wakker.
(Dit is het einde van deze tijd-teksten. Ze vormen 1 geheel en waren ahw een spie in de tijd)
anderewoorden.be 