Ondertussen is de poes de boom ingeklommen en zit ze daar te miauwen. Ik doe niks, roep haar niet, ik weet immers dat ze over een kwartier vanzelf weer op de begane grond zal springen.
Ik zag reuzegrote zonnebloemen, ongelooflijk, gewoon in de kleine voortuin van een van de rijhuizen hier in het dorp. Stevig, hoogpotig, ze kunnen niet dicht genoeg bij de zon en de hemel staan.
Myriam, weer. Ik neem niet op, ik ben er niet, ik steek me weg voor haar en voor al de anderen. Pak me dan, als je kan. Wacht, waar is mijn onzichtbaar makende mantel, ja, zo kan niemand me zien.
En voilà, daar is de poes, spinnend, een lieve manier om mijn aandacht te vragen maar ook dat negeer ik, ze geeft snel op en loopt terug in de richting van de boom, haar rug hoog, de zon speelt met de schakeringen van haar tijgervacht.
anderewoorden.be 