EEN WITTE, EEN RODE

en Jef zei dat hij blij was met de regen. De planten, zie je. En vooral de camelia’s. Ze waren nieuw, hij had ze goedkoop gekocht en had ze gisterenavond moeten gieten. Hij was het vergeten maar geen nood, zei hij, want zie, de natuur deed haar werk en

‘maar ook voor de oleanders,’ onderbrak hij zichzelf.

‘Had je die niet meegebracht uit het zuiden?’ vroeg ik.

‘Ja,’ zei hij. ‘Toen, die ene vakantie. Mijn vrouw was nog niet ziek. Ze wou een witte en een rode, we knipten enkele topscheuten af, staken ze met wat water in plastic zakjes en zetten ze thuis in zo’n oud, stevig glas dat nog van haar moeder geweest was. Anderhalve maand later zagen we de eerste wortels verschijnen. Dan hop een paar maanden in een pot, in goeie grond, en in de lente konden ze uitgeplant worden, en zie nu, metershoog zijn ze. Binnenkort laten ze hun kleuren weer zien, ik hou van beide.’

Jef bleef voor het raam staan en wreef vermoeid over zijn ogen.
‘Dat oude glas heb ik nog,’ zei hij. ‘Het staat helemaal achteraan in een keukenkast.’