Maar voor meneer J.L. was het eenvoudig. Hij had het maar uit zijn mouw te schudden. De linker. Twee, drie of vier keer per week en dan floep, daar was het. Soms, en enkel op zomerse zondagen, vier of vijf keer op een dag, maar achteraf was hij dan telkens erg moe.
Ik wil het hier vooral hebben over die ene keer, op een woensdag in oktober. Het was toen heel erg. Zijn linkerarm begon zacht te daveren en na een minuut of wat schokten ook zijn romp, zijn hoofd, zijn rechterarm en beide benen. Terwijl het gebeurde kon hij niet praten of stappen, hij slaagde er zelfs niet in om een zakdoek te nemen.
Tijdens het meer dan een uur durende daveren bleef alles volop uit zijn linkermouw gutsen. Zowel de pijn als de verwondering stonden op zijn gezicht te lezen maar na afloop was er enkel nog de verwondering en was hij blij, zelfs vrolijk dat hij dit had mogen meemaken.
Op mijn vraag, of hij wist wat dit veroorzaakt had, kon hij niet antwoorden. Toch was hij bijzonder dankbaar dat het gebeurd was en hoopte hij op een herhaling.
anderewoorden.be 