DE MANTEL
Mijn naam is Mantel. Ik ben vijfentwintig en donkergrijs. Ik ben nog altijd warm en bied beschutting tegen regen en wind. Mijn ellebogen zijn niet meer wat ze geweest zijn, maar ik lever nog goede diensten. Mijn kleur is net niet vaal en op de tweedehandsmarkt zou ik goed scoren.
Ik hou ervan om rond een mens gewikkeld te worden; dichtgeknoopt, met mijn kraag naar boven geslagen, met mijn zakken gevuld door de handen.
Ik maak wat mee: ik zie diepe en ondiepe plassen op de straten, ik zie de verlichting, ik zie auto’s en vrachtwagens. Ik loop langs gevels van zowel plattelandswoningen als van flatgebouwen, ik ga naar het postkantoor en ik ga naar de bank. Ik hoor alle gesprekken, alle grappen en grollen, alle delicate kwesties. Ik loop langs de vijver of door het bos, ik kijk naar de vogels, de bomen, de lucht.
Wat ik het liefste voel is de frisheid van de ochtend, net voor de nevel helemaal verdwijnt, of net voor de zon op is, als je haar nog niet kan zien maar zij enkele seconden later verschijnt.
Dat is mijn liefste.
Maar ik hou er ook van om gelucht te worden, buiten, tijdens koude maar heldere nachten.
Ik ga niet graag op reis; daar ben ik te warm en te log voor. Ik word dan liever thuisgelaten, in de kast in de hall, rustend. Het huis is dan bijzonder stil, het wordt slechts gestoord door de buurvrouw die om de twee dagen de planten komt gieten.
Ook nu rust ik, en kan ik nog een tijd in de hallkast blijven: het is zomer en men heeft mij niet nodig. Ik kijk uit naar de herfst en naar de winter. Dan zie ik de mensen, de straten, de bomen, de lucht.
anderewoorden.be 