En de dichter dicht want hij moet de gaten dichten, er zijn overal gaten zegt hij en die moeten dichtgedicht worden en tja zo komt het dat hij waarschijnlijk eeuwig zal blijven dichten.
Dus hij dicht een gedicht in een gat en het gat wordt inderdaad dichtgedicht en dan ziet hij een nieuw gat en hij dicht een nieuw gedicht in dat nieuwe gat en trots verkondigt hij dat hij ook dat weer eens heeft dichtgedicht, met titel.
Op een dag merkt hij diep in zichzelf ook zo’n gat maar hij kan er niet aan om het te dichten en hij neemt een beitel en een hamer en hij beitelt en hamert tot hij het gat dat gedicht moet worden vindt – het zit ergens onder zijn navel en ja, het is waar, het moet gedicht.
Dus de dichter dicht.
Dus de dichter dicht tot de volgende dag.
En de dag daarna.
Dan kan hij eindelijk zeggen ‘Oef, mijn gat is gedicht en het is echt goed dicht. Ik mag me met nog steeds dezelfde trots dichter noemen, specialisatie: gaten in mijn eigen lijf dichtdichten.’
En hij heeft de woorden nog niet uitgesproken, of hij voelt een nieuw, groot gat dat gedicht moet, ergens in zijn linkerdij, tussen de hesp en de spieren. Hij graaft en beitelt en hamert en dicht het gat met maar liefst vier gedichten, tot het goed is. Vijf dagen.
Hij herademt en kijkt om zich heen.
Hij ziet weer andere te dichten gaten. Overal.
En de dichter zucht en vindt nieuwe energie en dicht, dicht en dicht want hij moet de gaten dichten en er zijn overal gaten herhaalt hij en hij moet die dichtdichten en hij zal dat doen, dat dichtdichten, eeuwig.
anderewoorden.be 
de dichtende dichter, een schrikbeeld! ik zie iemand als Herman de Coninck in die rol, die schrijft alles toe. Claus ook ewa, maar minder neurotisch. De lyricus die haalt alles open, liefst tot bloedens toe: Pernath, Vasalis, Ouwens, Lucebert, Snoek…
oké, ik zie wat je bedoelt.
(Lucebert ligt hier trouwens altijd, nog altijd, vlakbij, op 40 cm, mss maar 30)
Er zat geen enkele dichter in het vizier, maar uiteindelijk, wat hier aangeraakt wordt is, dat de ‘dichter’ hiaten ziet, en dat hij die hiaten wil opvullen – beschrijven. Opentrekken, duidelijk maken, zichtbaar maken.
Maar het begon (jaren geleden) veel eenvoudiger; als een flitsend grapje. Het was plezierig om te schrijven.
De hiaten zijn belangrijk. Altijd geweest. Het zien ervan. Ik was ze vergeten.
Ik las jouw stukkalied, Het zingt idd mee met de song, goed gedaan. Maar wie is ‘Neo’? Ik wou net beginnen met het posten van ‘mijn’ Neo.
Onze hond toen. Hij is eind verleden jaar gestorven
Oei. Bad news. Deelneming.