Mijn vriend zegt dat het mijn schuld is en dat ik maar geen mannenberoep had moeten kiezen. Ik zeg dat dat niet waar is, dat ik er zo maar ingerold ben en dat ik dit toevallig beter kan dan veel van mijn mannelijke collega’s. Véle beter. Ik geef ze op hun donder en verzet op korte tijd meer werk dan zij ooit zullen doen.
“Het is niet mijn schuld dat hun ego’s dat niet verdragen,” zeg ik.
“Doe iets dat geschikt is voor vrouwen,” zegt hij.
“Ja, ik ben bezig,” zeg ik.
Hij kijkt me niet-begrijpend aan.
“En nu wil ik eerst met een vrachtwagen leren rijden,” zeg ik.
Hij begrijpt me nog minder.
anderewoorden.be 
Ik hoor het haar zo zeggen…:-)