WIT & GROEN

Lucian Freud, 1997, Garden, Notting Hill Gate (Herh)

Natuurlijk is het hartverscheurend. Hier.
Wat?
Die onderste heb je niet goed gedaan.
Oké, ik doe ze opnieuw.
En wees dankbaar voor al het andere.
Jaja, dankbaar.
Ik meen het. Hier, deze, die moet je ook opnieuw doen.
Hoe laat is het?
Tien over. We moeten ons haasten.
Ik heb geen zin.
Ik weet het.
Ik heb echt geen zin.
Je moet ermee leren leven. Je mag je er niet laten door raken. Of net wel, maar er niet zo bitter op reageren.
Ik reageer hoe ik wil.
Ja, natuurlijk. Kijk, weeral de onderste. Als je zo voortdoet zijn we hopeloos te laat.
Ze zijn weerbarstig. Ik heb me net geprikt. Ze zijn taai, vandaag.
Ja, maar haast je toch maar.
Ik ben al bezig. Ik heb geen zin. Het was en is te veel.
Je moet er niet tegen vechten. En je moet beter kijken.
Nog beter? Helpt dat dan?
Ja, natuurlijk.
Hier, dat was de laatste.
Voor vandaag.
Ja, voor vandaag. Even nog, ik was eerst mijn handen.
Goed, ik wacht buiten.

(‘J’ai pris ces roses blanches’)