Duizend verhalen, natuurlijk.
– over de seksistische opmerkingen van de mannen. In welke eeuw leven zij? Maar zag je die reportage over India, en de verkrachtingen? Stond de tijd er stil? Zelf zag ik die reportage niet, enkel de trailer, ik heb geen tijd, geen tijd, geen tijd (dat is een echo).
– (ergens een roep, een gil. Er is een blokhut, we willen in de blokhut, we willen vooral naar het woud eromheen. We willen de merels en de mussen, de mieren en de pieren, we willen de eekhoorn, we willen de wind en het niets van de bomen)
– Over de enorme slaapzalen.
– Over die foto van een jaar geleden. Toen zagen ze er allebei nog zo goed uit. Wat is er gebeurd, waar zijn die levens naartoe?
– Over de chaos, meervoud. Hier, daar.
– Elders: de piano. Het spel van de jongen. Heel zijn lichaam speelde wat was het ook weer? Ik zoek het op, straks. Zijn blik, strak op de partituur. Er bestaan mooie woorden.
– Nog elders; de meisjes. Hoe oud zijn zij nu? Twaalf en tien? Ze zijn zo slank, slank en vol leven, ze kunnen niet stilzitten. De oudste is verkouden, haar moeder zegt dat ze niet mag hoesten, niet mag niezen.
– Overal: het begin van de lente.
– Ha, ha. De hond. Het beest spurt naar binnen, stopt bruusk, zit als een sfinx, kijkt, kwispelt, staat op en spurt terug naar buiten.
– En dan zij. Ha! Ze liet zich niet doen. Ha! “Ik vind jouw opmerkingen maar niks,” zei ze tegen hem, en hij lachte haar vierkant uit maar werd even later kordaat naar huis gestuurd, ha!
– “De Afrikaanse politie.” Huh? Afrika is wel groot hé. Afrika is een continent, zal ik het je eens tonen?
– Hup hup naar Australië. Wie was daar weer? Ha ja. Herstelt hij daar ook auto’s? Ja?
– En dan, de oude Volkswagengarage die nu geen Volkswagengarage meer is. Hij klonk content, Maurice.
– Nog verhalen?
– Die grote, grote maan. A nice moon rising.
– Havermoutpap met kaneel!
– Ice Tea. Ze wil een ice tea, een cola, een zak zuurtjes! En haar bruine vest!
– Argh. Een greep op een hart. Argh. Van Argh tot Zrgh.
– Gauguin. Moet ik dan echt in herhaling vallen?
– De muziekmannen.
– De planning, de stickers, de lijsten.
– Ha, ha. De zijzakken met ritsen!
– En ik herhaal: de mier klimt langs de stoelpoot naar boven. De mier ontmoet het meisje. De mier maakt vijf, zes salto’s. Het is ongezien, echt, echt ongezien.
– “Hola,” zegt de Gerd en hij schiet in zijn bulderlach. Niemand lacht zoals hij. Of hij zijn muziek nog zo luid zet? vraag ik. “Jaja,” zegt de Gerd. “en het genre kan variëren naargelang de situatie.” De beat vlamt uit zijn ogen, ganse gitaren en drumstellen, verdorie.
anderewoorden.be 