Stroken afgeschraapte menselijke huid van 5 centimeter breed en 15 centimeter lang, iedere strook nauwgezet afgemeten.
Dikke, zwarte schapen. Of eerder donker, donkerbruin.
Drie mensen vragen waar de ganzen zijn.
Zonnebloemen van drie meter hoog.
Vijf gaten in de muur van de buren. Geen woord over de barsten.
Hij heeft zijn heup gebroken en revalideert.
Door al de stukjes en de verhalen heen: Oriana danst. Ze is bijna vijfenzestig maar niemand of niets houdt haar vrolijkheid tegen. Ze danst de ganse dag door, tot in Italië, tot bij haar ouders die in dat onooglijke dorpje wonen. De helft van de huizen staat leeg – de bewoners zijn aan de gevolgen van Covid overleden.
Ook Lynch danst, roepend. Vrolijk roepend, that is. Plots staat hij stil – rusttijd.
De muur rechtover mij is bruin, koffiemetveelmelkbruin. En ik zit hier. Ik hoor de auto’s razen, dan remmen, het kruispunt.
In een fotoboek van een IRL-vriend zag ik ‘Wachten op Godot’. Ik zie ‘Wachten op Godot’ echter helemaal anders. Ik kon het hem niet zeggen, hij was aan het praten, ik bladerde voort en keek naar de bomen, naar de schaduwen.
En weer: de afgeschraapte stukken huid. Met zo’n machientje. Waarom? Wie zal het zeggen?
Foto van PJ.
Vloesberg en omgeving. Het boek, 400 ex., €40. Meer beelden: https://www.notthecenteroftheworld.com/
anderewoorden.be 