Hij is nu meer dan een eeuw oud maar hij waart hier nog altijd ergens rond: Mijnheer Macharis. De oudste lezers van AW zullen zich hem misschien herinneren.
En met ‘hier’ bedoel ik letterlijk hier, op deze AW-blog.
Terzijde: afkorten tot AW mag, maar voluit is het ANDEREWOORDEN en niet Anderewoorden of ANDERE WOORDEN of Andere Woorden.
ANDEREWOORDEN of AW of anderewoorden of aw dus, please.
Mijnheer Macharis liet zich de voorbije tweedrie weken een paar keer zien en herhaalde telkens luidop wat Zafón in een van zijn romans schreef: ‘Schrijf geen brieven. Schrijf.’
Of moet ik dat wat nadrukkelijker typen? Dan wordt dat: ‘SCHRIJFGEENBRIEVEN.SCHRIJF.’
Ik zal Zafón en met hem zijn verhalen toevoegen aan mijn honderd-lijst. Vandaag niet. Morgen, misschien. Immers, de honderd-lijst is ook een brief. En deze ene blogpost ook.
Tag: carlos ruiz zafon
MET LINKS EN RECHTS RODE OLEANDERS
Ondertussen heb ik het varken geklasseerd (het beeld raakt kant noch wal maar daar trek ik me niks van aan) en het besliste dan maar (helemaal zelf!) om naar de kust te reizen en om van daar de stap naar de Ardennen te zetten – kwestie van nog niet te weten over welk deel van het land het volgende week verslag zou uitbrengen, of over welke miserie of oorlog.
Zafon deed ook vanalles met labyrinten, weet ik nu, nu pas.
Dus ik verdwaal in het uiterst noordoostelijke deel van labyrint nummer acht en leg niet alleen het varken maar ook de ganse boekhouding van het achtste en meest geachte regiment naast me neer.
‘Hun papieren kunnen de pot op,’ denk ik. Alweer een beeld dat op niks trekt maar ook dat laat ik staan.
‘En die van het zevende met hun onbeschoftheid ook.’
De bloesems zijn nu eindelijk in het land, en ze zullen blijven.
Het gras was vanochtend groener dan ooit.
Ik ben thuis en kijk links, over mijn schouder, maar de zwaluwen laten nog even op zich wachten. Hoe lang nog? Moeder, vader en dan de kinderen en de vrolijkste vlieglessen?
Vleermuizen, ja. Restanten van covid. Maar zijn het restanten? Hoe lang is het trouwens geleden dat ik ze nog zag vliegen?
Ik geef er een draai aan.
Paleizen dan maar.
En kastelen, torens, grote herenhuizen, rijke villa’s.
Ik kies er een statig gebouw uit en in een oogopslag weet ik dat een van die immense labyrinten zich in deze kelder bevindt.
‘Oké, goed,’ denk ik.
En ik daal af, af, af.
En ja, ik kan dat. Veilig. Ik kan ook veilig helemaal terug. Dat weet ik, ik deed het al eerder. U niet, dat weet ik ook.
Ik kan zelfs de boekhouding van het achtste regiment er gewoon terug bijnemen.
‘Acht, negen,’ tel ik.
‘Het is hilarisch’, weet ik. Dat was ik vergeten!
anderewoorden.be 