ET CETERA

Dikke merci aan Patrick Roefflaer voor het schrijven van zijn Bob Dylan-boek, ‘Bob Dylan in de Studio’.

In dat artikel is nog sprake van de wisselkoersen van de Duitse Mark en die van de Belgische Frank .
Een meisje loopt door een bloemenweide.
Het artikel is minstens twintig jaar oud. Ik vond het, onderin een kast in de berging in de oude bakkerij van mijn oom.
Het meisje heeft een krans van madelieven in haar blonde haren.
Hij heeft het artikel bewaard. Ik weet niet waarom.
Haar ouders kijken vanaf de rand van de weide.
Hij was niet alleen bakker, hij was ook amateur-econoom en had zelfs wat aandelen.
Ze rent naar hen toe en zegt dat ze het vanaf nu wel alleen kan.
Hij kocht, bijvoorbeeld, aandelen van het Woluwe Shopping Center.
Ze kijken nog eens om en zien hun dochter. Ze heeft de krans niet langer op het hoofd, maar houdt haar in haar handen.
Die hebben veel geld opgeleverd. En er was ook iets van het Gemeentekrediet, en van de Generale Bank, in Noorse Kronen.
De ouders gaan alvast naar huis. Het meisje loopt nog eens rond de bloemenweide.
In het artikel heeft hij een alinea aangeduid.
Er is ook een rivier en we zien zelfs een meer en een zee.
Iets over de investeerders van een ander vastgoedproject.
Het meisje kijkt. Ze ziet links de eiken, rechts de treurwilgen, ze ziet de wandelaars en de vissers met hun gevulde manden.
Hij heeft de namen van de investeerders aangeduid.
Natuurlijk ziet ze ook de blauwe lucht, et cetera.
Misschien wou de bakker analyseren, onderzoeken, prospecteren, meer aandelen kopen?
Het meisje glimlacht en loopt onder haar blauwe lucht.
Kocht hij?
Ze verdwijnt.

VALLENDE MAN

“Ik heb gedroomd dat duizend mannen naar beneden vielen.”
“Mannen, Jef? Duizend?”
“Ja Nikki, enkel mannen, maar ik heb ze niet geteld, met ‘duizend’ bedoel ik gewoon ‘veel’.”
“En hoezo, ‘vallen’, Jef?”
“Ze vielen uit de lucht, baf, recht naar beneden, boenk in de wei, boenk, boenk, ik stond er naar te kijken.”
“Waren ze dood, Jef?”
“Nee, ze waren zelfs niet gewond. Het was een droom, dat zei ik.”
“En dan, Jef? Wat gebeurde er dan?”
“Niks. Ze stonden op en wandelden weg alsof er niks gebeurd was. Sommigen keken op hun uurwerk en liepen wat sneller dan de anderen, misschien moesten ze naar hun werk of naar een afspraak. Anderen bleven dan weer staan praten of telefoneren. Eentje ging zitten, midden in de wei, en haalde een mondharmonica boven.”
“Een mondharmonica, Jef?”
“Ja Nikki, dat zei ik toch. Hij speelde een deuntje. Ik hoor dat deuntje nog altijd, het zit in mijn hoofd.”

dylan_harmonica

Foto via The Strut