Ze zei Ik wil terug naar die kust, naar het spel van de golven met het zonlicht,
naar de kracht van de wind en de kleuren van de regenbogen in de opvliegende
druppels. Naar het gestage op en af en op en af van het water en van de wind.
Ze zei Ik mis de grootsheid, de energie, ik mis het kunnen zien van de pracht,
zelfs al kan ik het me met gesloten ogen voorstellen en volop voelen en horen.
Het blauwe, het diepe, het blauwe, het diepe, het verre, het echte.
Ze zei Het is enorm.
Ze zei Het water op de keien en de weelde van zon, zee, wind. Van de kleuren.
Ze zei Ja ik weet het dat luttele kilometers verderop de duizenden soldaten
begraven liggen. Hun kruisen. Ik weet het, ik weet het. Het witte. De bomen.
De pleinen. Het gras.
Maar daar? Die toren? Reikend naar wolken. Baken voor schepen en mensen.
Zijn oude vuur. Zijn licht in de nachten. Het wijze, de wijzer. In die krachtige
golven, in zonlicht en stormen en wind. Met zicht op oneindig, op zeeën en
velden, op tuinen en huizen. Op mensen.
Tag: normandië
WITTER DAN WIT
In die tijd was het vooral ‘Dash wast witter dan wit’ en de mensen stonden paf van zo veel kunnen; de televisie, het waspoeder, de rijzende sterren op de dansvloer van de publiciteitspots.
Waspoeder en zeep en parfum en tefalpannen.
Elders en in een andere eeuw schreef Chopin een muziekstuk.
Als je wat schuift met de tijd en met een wereldkaart, dan vallen het ene en het andere helemaal samen – leg Chopins Berceuse maar naast Jan Thijs, en ja zij zitten allebei in veel geheugens, de piano van Chopin en de glimlach van Thijs.
Hoe wordt zijn naam geschreven?
In alweer een andere eeuw tokkelen we vrolijk op toetsenborden en zijn we, tokkelend, altijd gehaast, terwijl de zee rustig de zee blijft en de Berceuse de Berceuse.
Maar de zee blijft niet zee. De oceaan geen oceaan. De lucht geen lucht.
Als er een god zou bestaan, dan zou ik nu eens luid naar hem roepen en hem commanderen dat hij met Dash alle rommel moet wassen, witter dan wit.
Blijven: de borderbloemen. Zij zijn wit en klein en kunnen perfect dienen als grashalmen, we klampen ons er aan vast, we wiegen mee en we krijgen het uitzicht van de Normandische kust, gratis, voor niks, begot, behalve de overnachting en het eten natuurlijk, en de benzine en de péage.
Foto door mezelf. In de buurt van de vuurtoren.
Foto De Standaard.
ANDEREWOORDEN 