SCHAT

‘Schat? Waar ben je?’

Hij zat verstopt achter stapels dozen en was ijverig bezig in de onderste kasten, waar hij bundels documenten uit hun klasseermappen haalde.

‘Verdorie, die zijn te recent… aaargh, die moet ik nog een jaar bijhouden,’ hoorde ze hem mompelen.

‘Schat?’ vroeg ze nu wat luider.

‘Ja, lieveling?’ klonk het.

‘Schat, ik heb dat niet verdiend.’

Hij kwam moeizaam overeind. Zijn knieën en beenspieren protesteerden.
‘Wat niet verdiend?’ vroeg hij.

Ze zwaaide met haar telefoon en hield hem de foto voor.
‘Dit! Deze villa!’

Zijn gezicht klaarde op.
‘Jawel hoor, dat heb je wél verdiend. Over een maand verhuizen we naar een fantastische woning, midden in de bossen. Geen buren in de nabije omgeving. Ik stuur je straks nog wat foto’s — ook van het mooie dorp, drie kilometer verderop. We kunnen er te voet heen, binnendoor, langs de kleine wegeltjes. Het is alsof je over de heuvels loopt. We kunnen het hele eind rustig wandelen, daar komt geen mens.’

Ze kreeg tranen in de ogen. Ze wilde niet. Ze woonden hier goed — ruim genoeg, met een grote tuin, en vlakbij haar ouders, broers en zus.

‘Maar zo veel plaats hebben we toch niet nodig? Het zwembad vind ik heel fijn natuurlijk, maar ik kan toch bij mijn zus gaan zwemmen? Ik verdien dit echt niet, hoor. Het moet ontzettend duur geweest zijn.’

‘Graag gedaan, lieveling. Jij verdient dat dubbel en dik. Je zorgt zo goed voor mij. Ik wil je mijn dankbaarheid tonen — je eindeloos verwennen.’

Hij verdween weer achter de archiefdozen.
‘Ik moet echt voortdoen,’ riep hij. ‘Ik wil die oude documenten wegbrengen. Ik denk dat ik een bestelwagen moet huren. Ik wist niet dat hier zó veel papier lag. Al die jaren mogen eindelijk vernietigd worden. Ik stuur je straks de andere foto’s.’

Nathalie bleef nog even staan. Ze hoorde hoe hij weer tussen de mappen aan het rommelen was. Dan liep ze naar de keuken, leunde met beide handen op het aanrecht, veegde haar tranen weg, keek opnieuw naar haar telefoon en liep naar buiten om haar zus te bellen.

‘Anja… Anja, je gelooft het niet! Ik weet niet wat ik moet doen. We gaan verhuizen — en ik wil niet. Hij wil me bij jullie weghalen, honderdtwintig kilometer verder gaan wonen, in de Ardennen… in het bos. Ik wil niet, Anja!’