De giraf uit de tekst Naar het einde haalde ik uit een magazine. Een foto die ik maanden geleden zag: blauwe lucht, een hoge boom met frisgroene blaadjes en de giraf.
Deze giraf is een “zij”.
Hoe ik dat weet, doet er niet toe.
In een van de avonturen die mij overkwamen, slaagde ik erin de giraf (dezelfde!) aan te lijnen en met haar een wandeling te maken. Het lukte zelfs om samen het metrostation aan de Heizel binnen te stappen. De metro nemen kon helaas niet: het metrostel was een maat te klein voor mijn giraf. We bekeken de andere reizigers, gingen weer naar boven en dronken koffie op het terras van het café aan de overkant.
Ze volgde de hele tijd gedwee, was niet bang van het verkeer, zelfs niet van de grote vrachtwagens en bussen. Ze glimlachte voortdurend.
Onze koffie smaakte.
De leiband was tien meter lang, opvallend fluogeel en doorweven met fluoroze.
En als u dit gelooft, dan wijs ik u er graag op dat Sinterklaas gisteren nog naast me zat, en dat hij me hielp met de boekhoudkundige afsluiting van augustus 2025. Hij was perfect op de hoogte van al onze grootboekrekeningen. Makkelijk zat.
Nee, serieus.
De giraf uit de tekst Naar het einde kwam eigenlijk uit een gesprek met Miriam. Miriam is duiker. Af en toe moet ze onderduiken, in steriel pak en tussen de vissen in de Zoo van Antwerpen, in de bassins waar bezoekers langs wandelen.
Door haar verhaal over de Antwerpse Zoo moest ik terugdenken aan de giraf.
Zo belandde die in mijn tekst.
En nu ook Miriam.
ANDEREWOORDEN 