De drie mannen in zwarte pakken uit Naar het einde komen uit een nog ongeschreven andere tekst over (tja) drie mannen in zwarte pakken die aanbelden.
‘Eliane, kom mee,’ zeiden ze.
‘Oei dan moet ik me eerst even omkleden,’ zei ik, en haastte me naar de badkamer.
Wat ik aantrok? Dat weet ik nog niet.
Ik volgde hun uitnodigend gebaar en stapte in de limousine.
‘Nee, dank u, geen champagne. Wat water zou fijn zijn.’
Waar we naartoe reden weet ik ook nog niet.
De rit was niet lang.
Naar de andere kant van de gemeente? Of naar de dorpskern? Naar een zonnig terras? Ik zou het nog niet kunnen zeggen.
Wat ik u wél kan vertellen: het waren vriendelijke mannen, met gevoel voor humor. Of ze zelf champagne of water of iets anders dronken? Ik heb nog geen idee. Hoelang de rit duurde, weet ik ook nog niet. Iets zegt me dat ze me terug naar huis brachten. Een paar uur later, denk ik. Het was nog licht buiten. Geen regen, geen mist, geen kou. Alles helder.
Meer kan ik u helaas niet vertellen. Of misschien zou ik wél kunnen doorgaan. Maar ik doe het niet.
Ik ben terug in de limo, drink een slok water, stap uit, groet hen, ga naar binnen en kleed me weer om. Waar zette ik mijn sandalen?
ANDEREWOORDEN 