Maand: oktober 2025

GOLVEN

Haar gedachten dreven weg op de golven, die wilder werden, maakten bokkensprongen en zelfs salto’s, tot ze uiteindelijk boven de wolken belandden.
Daar was het een paar minuten rustig. Alles kleurde tot het zachte rood van de zonsopgang, met een breed zicht op de omgeving, tot ver voorbij het Atomium.
Ze lieten alles bezinken, kuisten daarna de droesem op en zagen de weilanden met de eerste aanpalende gronden en huizen. Haar gedachten knikten instemmend en bevestigden de koers, om dan weer in en op de golven te belanden en vervolgens ver boven de kleine witte wolken te mogen eindigen – alweer met dat grootse panorama.
Ze herkenden Wemeldinge, Colijnsplaat en, o ja, in de andere richting het Kasteel van Beersel en, in Buizingen, de Hof ten Blooten.
‘Ach,’ zuchtten ze.
Ze besloten zich voor nu bij alles neer te leggen en vlijden zich languit op de zachte deken om minstens een dag of wat te kunnen rusten.
Daarna bleven de golven klein genoeg om er heel eenvoudig overheen te stappen. Een kleine sprong tot net boven de kerktoren kon nog, maar hoger hoefde niet, niet meer.

3022 EN DE ANDEREN

‘Ik kan het. Ik kan het niet,’ zei 3022.
‘Het doet zeer,’ zei 0458.
‘Niemand wil het weten,’ fluisterde 0113.
‘Veel te ver,’ vond 1212.

XX02 moeide zich ermee.
‘Let op, ze zijn daar,’ zei 0033.
XX03 volgde en zwaaide met zijn matrak.
0117 legde zich alvast neer.

‘Ik ben waar de zon altijd schijnt,’ orakelde 0889.
‘Met wat geluk,’ zei 0441.
‘We zullen zien,’ zei 2887.
‘Het kan niet anders,’ vond 1001.

XX01 maakte zich nog groter.
XX02 vloog tot op de grens.
XX03 beïnvloedde de bodem.
XX04 gooide tientallen kilometers ver.

A07 was de eerste die het zag.
0031 wist dat hij zich gedeisd moest houden.
0808 gaf op.
2123 dook in de oude boeken.

‘Het is ver weg, er is nog tijd, het is ver weg, er is nog tijd,’
zoemden 1167, 1161, 0977, 0213 en 0119 in koor,
maar amper hoorbaar
en de hele tijd.

In district XENA7021236 – een van de grootste van het heelal – klonk iets anders.
‘Indertijd, toen de economie zichzelf net begon te vernietigen,’ zei D222111.
Toen, toen…
En indertijd, toen de toenmalige diensthoofden zichzelf te gronde richtten.
Toen, toen…’

‘Het is ver weg, er is nog tijd, het is ver weg, er is nog tijd,’
zoemden 1167, 1161, 0977, 0213 en 0119 in koor,
maar amper hoorbaar
en de hele, hele, lange, lange tijd.

13042025 – OF PEARLS

*all days blank, but not in real life*

Gisteren: twee jonge mannen, lopend, pratend, ik hoorde hun onsamenhangende woorden maar kon er niets van maken. Allebei: geen telefoon te zien, en dat is de dag van vandaag het vermelden waard.

Vanochtend: de witte bloesems van de perenboom van de buren, het pad ligt er vol van. Moet ik de afgevallen blaadjes opvegen?

Vanochtend: regen, een beetje. En mijn strings of pearls doen het buiten weer schitterend.

Nu: ik zoek wat schoonheid. Ik keer terug naar de bloesems.