OF SPELLETJES

“Jef?”
“Ja, Marie?”
“Wat is dat met de jeugd van vandaag?”
“Wat bedoel je, Marie?”
“Waar zijn ze?”
“De kinderen, Marie? Die zijn op school.”
“Nee, dat bedoel ik niet, Jef. ’s Avonds. In het weekend. In hun vrije tijd. Wat doen ze?”
“Dat weet ik niet. Misschien kijken ze televisie?”
“Of misschien maken ze hun huiswerk.”
“Maar straks is het vakantie.”
“Ja, vakantie. Wat doen ze dan?”
“Ik weet het niet. Misschien gaan ze op reis? Of op kamp met de scouts?”
“Ja. En wat is dat met hun computers?”
“Wat, met hun computers, Marie?”
“Ze hebben allemaal een computer.”
“Ja. En een telefoon.”
“Ja. Een GSM.”
“Ja. In Nederland zeggen ze ‘een mobieltje,’ denk ik.”
“Ha ha. Maar wat doen ze ermee?”
“Ik weet het niet, Marie. Ik ken er niks van. Ook niet van computers.”
“Ik ook niet. In onze tijd…”
“Ja, in onze tijd, maar onze tijd is voorbij.”
“Jaha. En hier staan we.”
“Ja. We praten over de jeugd.”
“Over wat ze doen.
“Studeren. Of niet. Computers. Feestjes. Brommers. Vrienden. Of spelletjes!”
“Ja, spelletjes, ook. Op hun telefoons.”
“Of op de televisie. Of op andere machientjes.”
“Hoe laat is het, Jef?”
“Bijna vijf uur.”
“Goed. Liliane komt dadelijk.”
“Ha, dan zie ik haar ook nog eens.”
“Ja. En mijn achterkleindochter.”
“Ja.”